Weer thuis

Op mijn laptop zit ik in de buitenlucht mijn laatste blog te typen. Niet op de veranda van mijn Wendy House dit keer, met groen en gras rondom en Coconut tevreden slapend aan mijn voeten, maar op mijn balkon, met uitzicht op de andere huizen in de straat en onze kat Nina spinnend op de bank. Gelukkig nu wel in de zon, want die miste ik echt alweer!

Bij aankomst op Schiphol afgelopen zondagmiddag waren de oer-Nederlandse weergoden ons namelijk niet zo gunstig gezind, waardoor ik meteen weer wist wat de term 'koud kikkerlandje' inhield. Gelukkig werd dat helemaal goedgemaakt door de warmte die me tegemoetkwam toen ik met Paul ons bagagekarretje de Arrivals uitduwde. Zowel mijn als Pauls familie stond ons op te wachten, speciaal voor ons naar Schiphol gekomen, zwaaiend met een 'Unjani? Siyapiiiila!'-spandoek. Ook Rutgers beste vriend en mijn drie vriendinnen uit Groningen stonden er met hun 2 kindjes, heel erg leuk! Op zo'n moment besef je wel weer waar je voor terugkomt - toch echt voor alle lieve mensen die ik hier om me heen heb. Mijn Groningse vriendinnen hadden zelfs gezamenlijk een dagboek voor me bijgehouden tijdens mijn tijd in Swaziland - compleet met baby-ontwikkelingen, vakantiefoto's en verkiezingsuitslagen. Echt heel erg leuk, zo ben ik meteen weer een beetje op de hoogte!

Het thuiskomen was gek maar ook vertrouwd. Rotterdam zag er op wat wegwerkzaamheden na nog precies hetzelfde uit, en ook aan de hoeveelheid auto´s en mensen overal was niets veranderd. Nu ik hier zo thuis zit voelt het bijna alsof ik nooit weg ben geweest en zo weer verder ga met mijn leven hier. Swaziland lijkt al echt een andere wereld, een ander leven. Maar toch ben ik er 8 maanden geweest... Ik mis de ruimte, het groen, de frisse lucht en mijn knusse Wendy House wel echt. Maar tegelijkertijd was het zo lekker om mijn was in de wasmachine te kunnen stoppen en het er 2 uur later schoon weer uit te kunnen halen! Wat een luxe! Wassen was één van de weinige dingen waar ik, zeker in het begin, echt een hekel aan had in Swaziland. Klooien met een stuk zeep en een wasbord, echt ouderwetsch dus, en ik stelde het altijd uit totdat ik echt mijn allerlaatste ondergoed had aangetrokken. Maar op het eind merkte ik dat ik er steeds handiger in werd en het eigenlijk niet zo erg meer vond - als na 2 uur ploeteren je kleding schoon en fris aan de lijn hangt en je hebt dat met je blote handen voorelkaar gekregen (vaak compleet met spierpijn van het schrobben en wringen), dat geeft toch wel heel veel voldoening. Paul zei al dat ik hier ook best met de hand mag wassen als ik dat wil, maar ik geloof toch dat ik dat aanbod afsla

.

Kathy mailde me ook al dat ze nu vanwege de kou pas kan douchen rond lunchtijd. Daar moest ik wel even aan denken toen ik vanochtend de kraan opendraaide en er 'zomaar' warm water uitkwam. Ook het feit dat het nu om half 6 echt pikkedonker is in Swaziland voelt heel onwerkelijk. Alhoewel ik wel helemaal in de war was de afgelopen dagen van dat lange licht. Ik schrok gewoon van het 8-uurjournaal 's avonds omdat ik dacht dat het nog maar 4 uur 's middags was!

En zo zijn er nog wel meer dingen die het verschil 'daar' en 'hier' duidelijk maken. Iets waar ik ook aan moet wennen is de enorme hoeveelheid informatie die je hier dagelijks door je strot gedrukt krijgt. Alleen de televisie al (heb ik ook 8 maanden zonder geleefd - en eerlijk gezegd geen seconde gemist), met reclames, praatprogramma's, films, documentaires... en als je buiten loopt zie je reclame langs de weg en op auto's, je hoort her en der de radio, er liggen tijdschriften, folders overal - en dan heb ik het nog niet eens over internet, met Facebook, nieuwssites en doorgestuurde virals. Vanochtend hoorde ik op het nieuws dat er een politiek Twitterdebat wordt gehouden vanavond - leg dat maar eens uit aan een Swazi! Ongetwijfeld zit ik er na een paar weken ook weer helemaal in, maar het voelt nu wel een beetje als overdaad.

Kortom: wennen dus, en veel Nederlandse gewoonten met nieuwe ogen bekijken. En natuurlijk komt dan heel langzaam ook de vraag opborrelen wat ik straks wil gaan doen... Gelukkig ga ik van 11 t/m 18 juni fulltime werken voor het Poetry International Festival hier in Rotterdam, iets dat ik vroeger ook heb gedaan en dus fijn vertrouwd voelt. Tegelijkertijd brengt me dat alvast weer wat terug in het Nederlandse werkritme. Wat ik daarna precies wil gaan doen weet ik nog niet, maar er speelt wel vanalles door mijn hoofd. Misschien weer de internet- en social mediakant op en werken bij een bureau, of juist in het Permaculture- en ontwikkelingswerkveld naar mogelijkheden kijken. Of ik ga toch iets doen met schrijven, en daar wellicht voor mezelf mee beginnen... Genoeg ideeën dus, en ik laat het nog maar heel even sudderen, zo drie dagen na thuiskomst. Alle tips, suggesties en eventuele vacatures zijn in elk geval welkom!

Er volgen nog wat foto's van Paul en mij tijdens onze reis, maar qua schrijven sluit ik hiermee mijn blog toch echt af - voor nu althans. Want wie weet waar ik in de toekomst nog terechtkom... dan ga ik ook zeker weer een reisverslag bijhouden! Voor nu laat ik het hierbij, met heel veel dank aan jullie allemaal als trouwe lezers! Ik heb echt het gevoel dat heel veel mensen meegeleefd hebben met mijn avonturen en belevenissen in Swaziland. Daardoor is het nu voor mij veel makkelijker om situaties uit te leggen en het over personen te hebben. En echt, wanneer je zo ver weg zit van alles en iedereen en je krijgt ineens een reactie op je verhaal, dat doet ontzettend goed. Vooral als er even een wat minder moment was had ik daar heel veel aan. Dank jullie wel!! Sala kahle, en tot heel gauw weerziens hier in Nederland!

Nomsa Shongwe/Marloes van Luijk

P.S. Wat gaat internetten hier snél! Kan het bijna niet bijhouden...

Rondreizen en afscheid nemen

Voor de aller-allerlaatste keer zit ik op de veranda mijn blog te schrijven. Want morgen gaat mijn vliegtuig, weg uit Afrika, naar Nederland. Nu nog even goed om me heen kijken en alles in me opnemen... Wat zal ik het hier-zijn gaan missen! Maar gelukkig ben ik de afgelopen paar weken al geleidelijk afscheid aan het nemen, dus dat scheelt wel iets nu.

Eerst nog maar even een korte update van onze reis. Waar was ik ook alweer gebleven met mijn verhalen? Oh ja, de township in Kimberley! Na dat bijzondere avontuur zijn Paul en ik verder zuid-oostwaarts gereden, richting Lesotho. Het lastige was alleen dat ons autoverhuurbedrijf vergeten was de zogenaamde 'cross-border letter' voor Lesotho en Swaziland mee te geven, dus dat moest eerst geregeld worden. En natuurlijk was het zaterdag, en natuurlijk kwamen we een half uur nadat de zaak gesloten was aan in Bloemfontein... Change of plans dus. We besloten om eerst naar de Drakensbergen te gaan, dan vervolgens die maandag de papieren op te halen en door te rijden naar Lesotho. Eenmaal aangekomen bij het hostel bleek dat helemaal niet zo'n slecht plan te zijn. Met huisgemaakte yoghurt, jam en muffins voor het ontbijt, een prachtige omgeving en een eigenaresse met heel veel hike-ervaring die ons een mooie dagtocht aanraadde waren we precies op de juiste plek terechtgekomen.
We zijn de volgende dag bovenop een berg geklommen die het Amphitheatre genoemd wordt, omdat je van daaruit zo'n mooi uitzicht hebt over de Drakensbergen. En inderdaad, ondanks het beetje bewolking was het prachtig. De tocht was goed te doen, op het stuk na waar je met een ijzeren touwladder maar liefst 30 meter omhoog moest - zonder dat je ergens aan vastzat! Dat vond ik wel erg spannend in het begin, maar zolang ik niet naar beneden keek ging het goed. Later die week in Lesotho hebben we ook aardig steil geklommen (gewoon op paadjes, maar toch) tijdens een daghike in een natuurpark, met idyllische bergbeekjes, klaterende watervallen en rondtrekkende BaSotho's op hun pony's. Dat alles temidden van de felle herfstzon met rood-oranje tinten overal... ik hoef denk ik niet verder uit te leggen hoe mooi dat was

.
Uiteindelijk was het de 20ste tijd om weer richting Swaziland te gaan, want voor de 21ste stond mijn goodbye-party gepland. Samen met huisgenoot Hanna heb ik een afscheidsfeestje gegeven, 's middags voor James, babe Mamba en babe Gama (de nieuwe 'tuinman' bij Vusumnotfo) en 's avonds voor een heel stel Peacecorps-volunteers. Dat was erg gezellig, iedereen had wat te eten meegenomen dus er was een enorm buffet. Natuurlijk had ik mijn beroemde pumpkin-sweet potato-soup gemaakt, die viel gelukkig weer goed in de smaak. We hebben tot laat buiten bij het kampvuur gezeten, dat voelde echt als een mooi afscheid. De volgende dag hebben Paul en ik Hanna weggebracht naar de bus, want die ging weer terug naar Finland. Afscheid nemen is natuurlijk nooit leuk, maar het feit dat zij nu wegging en dat een aantal PC-volunteers hun tijd er hier nu ook op heeft zitten scheelt ergens ook wel. Het maakt het weggaan en afscheid nemen voor mij in elk geval ietsje makkelijker.

Deze laatste week hebben Paul en ik echt nog even genoten van de mooie omgeving hier. Dat begon met nog een spannend avontuur zondag, want Kathy nam ons en haar dochter Alison mee naar Sibebe, een van de grootste massieve rotsformaties ter wereld. En in plaats van de makkelijke weg omhoog te nemen, vond ik mezelf op een gegeven moment bijna rechtopstaand tegen de rotswand aangeplakt, met handen en voeten steun zoekend om niet naar beneden te vallen! Pfoe, ik had echt een paar momenten dat ik eigenlijk niet verder wilde en best wel bang was om naar beneden te vallen. Maar alles is goedgegaan, we zijn boven gekomen en daarna via het veilige paadje naar beneden gewandeld. Weer een adrenalinedagje dus, maar uiteindelijk wel een hele mooie ervaring

.
Nadat we die nacht in een tot hostel omgetoverde paardenstal overnacht hebben (erg leuk!) ben ik maandag met Paul en Victoria Malolotja ingegaan om te hiken. En nee, we zijn dit keer niet verdwaald. Het was heerlijk om daar nog een keer te lopen, want dat park is echt een van de mooiste plekken van Swaziland. Opnieuw een mooi afscheid dus! Dinsdag waren we de hele dag 'thuis', dat was even een fijn rustmoment. Paul heeft met James mijn tuinontwerp in de praktijk gebracht, erg leuk om te zien én goed gelukt. En ik heb Kathy geholpen met vanalles en nog wat. Leuk om nog even een echte Vusumnotfo-dag mee te maken, compleet met stroomuitval en de gebruikelijke drukte. En met Swazi eten, want er waren weer workshops. Het mooie was dat een groot deel van de deelnemers aan het Gardening-project ook bij die workshops was, dus ik heb ze allemaal nog even dag kunnen zeggen.

Hadden Paul en ik al heel veel gezien, op één plek waren we nog niet geweest, ondanks dat die hier zo dichtbij ligt: het Krugerpark. Dus woensdag en gisteren zijn we de wildernis ingedoken. Zagen we de eerste dag niet zo heel veel dieren, dag 2 werd dat ruimschoots goedgemaakt met tijdens onze morning walk een paar neushoorns die echt heel dichtbij waren! Later in de auto kwamen we op een gegeven moment een kudde olifanten tegen, die middenop de weg liepen. Prima, even afremmen en kijken wat ze doen. Hmm, een van de mannetjes kwam recht op ons afgelopen... beetje achteruit dus, maar hij bleef naar ons kijken en in onze richting lopen. Aangezien het verhaal van een van de gidsen van de morning walk die ochtend over dat hij ternauwernood een aanval van een mannetjesolifant op zijn auto had overleefd nog vers in ons geheugen stond, besloten we maar rechtsomkeert te gaan. Toen de olifanten uit het zicht waren zijn we voorzichtig nog even teruggereden, maar het mannetje kwam opnieuw onze kant uit. Ok, omdraaien dus en een andere weg nemen. Maar toen we daar eenmaal reden stond er ineens een auto voor ons stil - met wéér een mannetjesolifant die onze richting uitging! De reus van ruim vijf meter hoog liep gelukkig na een halve kilometer de bosjes in, dus toen konden we erlangs. Maar spannend was het wel!

Als ik bovenstaande zelf zo even snel teruglees, dan realiseer ik me weer hoeveel ik wel niet gezien en gedaan heb. Ik heb er tijdens mijn 8 maanden hier in Swaziland voor mijn gevoel alles uitgehaald wat er inzat, en dat geeft ondanks wat weemoed nu eigenlijk een heel erg tevreden gevoel. Ik heb echt de tijd van mijn leven gehad, de kans gekregen om te doen wat ik altijd al wilde doen, en daar ben ik heel dankbaar voor. Swaziland én Zuid-Afrika hebben echt een plek in mijn hart gekregen. Nu nog even goed alle geuren hier opsnuiven, de kleuren en het licht in me opnemen, de honden een extra knuffel geven, en dan vanavond voor de allerlaatste keer in mijn Wendy House slapen. Maar, wat ik ook tegen iedereen hier zeg: afscheid nemen doe ik niet, want ik kom hier zeker weten terug! Sala kahle Swaziland!

Van de Oranjerivier naar Oupa's tavern

8 uur 's ochtends, en Paul en ik zijn net wakker. Ietsje later dan de gebruikelijke 6 of 7 uur en ook een klein beetje katerig. Want we zijn gisteravond namelijk uitgeweest in Kimberley.. in een township!

Eergisteren kwamen we hier in Kimberley aan, een oud mijnstadje dat zijn bestaansrecht dankt aan de vondst van diamanten rond 1880. Er is zelfs een enorme handgegraven mijn middenin de stad, die heel onromantisch The Big Hole wordt genoemd. Daar hebben we uiteraard wat rondgekeken en gewandeld, en vervolgens kwam de vraag waar we zouden gaan slapen. Paul had wat rondgebladerd in de Lonely Planet, waarin veel stond over Galeshewe, een township in Kimberley en een van de oudste van het land. Ik wilde eigenlijk altijd al een keer in een township overnachten, maar Paul, nog vers in Zuid-Afrika, had zo zijn bedenkingen. Wat hij las klonk echter positief, dus we besloten er een guesthouse te boeken. Toen we de township inreden voelde het wel even spannend, maar zodra we aankwamen hing er meteen een hele relaxte sfeer. De receptie was weliswaar in een golfplaten shack gevestigd, maar onze kamer zag er heel netjes uit. Die avond hebben we potjes pool gespeeld met de beide barmannen, echt heel gezellig. En de volgende dag meteen nog maar een nacht en een townshiptour geboekt, want nu wilden we ook wel zien hoe het er echt was.
Onze gids Joy stond om 12 uur voor de deur met 2 mountainbikes en de hele middag hebben we door Galeshewe gefietst. Echt, wat was dat leuk! Mensen die je groeten overal, vers gebraaid vlees eten op straat, en uiteraard een biertje drinken met een paar locals in de kroeg. Ik had eerlijk gezegd ook een wat somber beeld van townships, van overal vervallen krotten, zware criminaliteit en bittere armoede. Maar hier stonden veelal stenen huisjes, soms wel met shacks eromheen, maar andere hadden zelfs een tuintje. Natuurlijk zag je de armoede wel, maar het leven in de township kwam in plaats van triest en troosteloos eerder op me over als een hele hechte sociale structuur, waar mensen elkaar kennen en helpen.
Omdat we zo enthousiast waren vroeg Joy of we ook zin hadden om 's avonds nog met hem op stap te gaan. Maar natuurlijk! Met hem, zijn vriendin en wat van zijn vrienden zijn we naar 'Oupa's tavern' geweest, een gezellige tent middenin Galeshewe waar ze goeie jazz draaiden. Dat was wel een ervaring, want de hele kroeg groette ons zo ongeveer toen we binnenkwamen, inclusief Oupa zelf, en bijna iedereen wilde wel een praatje maken. Het komt schijnbaar nog steeds niet vaak voor dat een blanke zich daar vertoont, maar juist daarom was de sfeer heel open en sociaal. We voelden ons bijna eregasten, heel bizar! Halverwege de avond lekker gedanst op goeie Zuid-Afrikaanse muziek met iedereen en toen het uiteindelijk tijd werd om naar huis te gaan (het gehalte dronkaards werd op een gegeven moment net iets te hoog) liepen Joy en het hele gezelschap helemaal met ons mee tot de voordeur van het guesthouse. Echt, alsof je door je vrienden wordt thuisgebracht!

Voordat we hier in Kimberley kwamen hebben we ook allerlei bijzonders meegemaakt, maar dan van een heel ander karakter. Eerst in Kaapstad nog een paar mooie dagen gehad, waarbij we onder andere twee musea bezocht hebben met moderne Zuid-Afrikaanse kunst. Pfoe, dat was af en toe wel heel heftig en confronterend. Maar tegelijkertijd gaf het een goed beeld van de donkere geschiedenis van dit land, met gelukkig ook aardig wat optimisme voor de toekomst. Na Kaapstad zijn we met ons nieuwe huurautootje in één dag 900 kilometer naar het noorden gereden, waarvan het laatste stuk echt alléén maar rechtdoor was. Geeft je wel meteen een middle-of-nowhere-gevoel als je in 2 uur tijd je stuur misschien 3x draait, heel apart. Onze eindbestemming was in elk geval Augrabies Falls National Park, een plek waar de Oranjerivier zich in een enorme waterval 56 meter naar beneden stort. In die droge omgeving van semi-woestijn en vruchtbare grond zijn we 3 dagen de natuur ingetrokken met onze rugzak. Echt, dat was in één woord geweldig. Lopen door het rode rotsachtige droge landschap, langs de enorm diepe kloof van de Oranjerivier - we waren echt middenin de wildernis. De zonsop- en ondergangen waren ook zó indrukwekkend, om nog niet eens te spreken van alle sterren die we 's avonds bij het kampvuur zagen. In de hutjes waar we overnachtten was alleen een matras aanwezig en een vuurplaats met wat hout, dus we moesten alles zelf meenemen. Maar om met al je spullen op je rug drie dagen lang middenin de machtige natuur te lopen, naar dat gevoel heb ik nu al af en toe heimwee. Ik zal proberen om binnenkort nog een paar foto's te uploaden!

Nog bedankt trouwens ook voor alle felicitaties en leuke berichtjes voor mijn verjaardag! Paul had me 's ochtends verrast met allemaal zelfgemaakte slingers die hij vanuit zo'n goud-zilveren reddingsdeken had geknipt (die hadden we na de hike toch niet meer nodig

), echt heel erg leuk! Sowieso was het erg bijzonder om jarig te zijn bij die prachtige waterval. Tot snel weer!

Ook onderweg moet er natuurlijk wel geblogd worden

Nog één week werken bij Vusumnotfo...

Mijn laatste werkweek hier is ingegaan! Ik heb ook eigenlijk helemaal geen tijd om mijn blog te schrijven, maar ik vind het toch te leuk om het niet te doen. Zal proberen om het kort te houden deze keer.

Want wat ik de laatste dagen aan het doen ben is werken, werken, werken, om alle klussen die Kathy me de laatste weken nog heeft gegeven af te ronden. Daar hoort uiteraard de database bij, dus ik mail bijna dagelijks met Jon die in de UK ook achter zijn pc zit te zweten om alles op tijd af te krijgen. Steeds opnieuw checken, fouten eruithalen en reageren. Intussen heb ik ook de bijbehorende handleiding af (om 12 uur afgelopen nacht welteverstaan) dus het plan is om later deze week alvast een en ander uit te leggen en over te dragen aan Kathy, James en babe Mamba. Daarnaast ben ik druk bezig om het design voor een deel van de tuin hier af te ronden, compleet en al met een plant-rotatieschema aangezien we in dat deel kippen willen houden. Klinkt vreemd, maar door kippen een paar weken op een specifiek stuk tuin te laten scharrelen krijg je hele vruchtbare grond. Als je daar dan direct daarna groenten plant, hoef je nauwelijks meer iets aan de grond te doen (typisch Permaculture). Dat ben ik nu dus aan het uitwerken, met alle bijbehorende wateropvangmethoden en beplanting van de omheining, leuk om te doen.
Verder is het zo dat alle deelnemers van deze intake van het Food Security-project afgelopen maart hun laatste workshop hebben gehad en daarmee officieel hun training hebben afgerond. Om dat te bezegelen laten ze in hun communities aan iedereen zien wat ze precies gedaan hebben, tijdens de zogenaamde community demonstration days. Aan het eind van die dag krijgen ze bovendien een officieel certificaat van Vusumnotfo, als bewijs dat ze de cursus succesvol hebben afgerond. Laat nou net deze community demonstration days in mijn laatste werkweek vallen... dat komt dus mooi uit. Want op die manier kan ik alle deelnemers uit deze groep gedag zeggen en het project voor mijn gevoel ook goed afronden. Want ik heb hun tuinen toch best een aantal keer bezocht (en er ik weet niet hoeveel planten geteld...), ik heb ze vaak hier gezien tijdens de workshops, en niet te vergeten hebben we samen gekookt. Daarom heb ik voor iedereen een groepsfoto waar ik zelf ook opsta uitgeprint in kleur en met een korte tekst achterop gelamineerd. Dat klinkt misschien wat ouderwets, maar als je je realiseert dat sommige mensen hier nog nooit eerder een foto van zichzelf hebben gehad of zelfs gezien (al dan niet in een grote groep) dan zijn ze er waarschijnlijk wel blij mee. Ik vond het in elk geval leuk om ze persoonlijk iets te geven. Als ze zichzelf dan tussen alle anderen op de foto zien, dan weten ze dat ze die van die lachende mlungu daar ergens achterin hebben gekregen.

Ook al ga ik nog niet echt weg, ik ben al wel bezig nu om mijn tijd hier af te ronden. Want reizen is toch iets heel anders dan hier wonen en werken. Geeft soms wel een dubbel gevoel, dat ik me steeds meer realiseer dat dat vliegtuig naar Nederland toch echt gaat eind mei... Waarvoor overigens nog heel veel dank aan Katja, Poetry en de mensen van VCK Travel die hemel en aarde hebben moeten bewegen om mijn ticket om te boeken naar dat van Paul. Maar het is ze zowaar gelukt, dus ik vlieg nu op 29 mei samen met Paul terug naar Nederland, via Cairo. De 30ste komen we dan 's middags aan op Schiphol (14.45 om precies te zijn).
Maar goed, dat even terzijde: zover is het gelukkig nog niet. Alhoewel mijn vrijwilligerswerk er eind deze week dus formeel opzit, en ik de periode van samen met Hanna in het knusse houten huisje wonen en leuke dingen doen met Jennifer en Victoria nu min of meer afsluit. Ondanks dat we niet naar Lesotho konden afgelopen weekend vond ik het daarom wel erg leuk om Jen en Vic nog even te zien voordat ik ga reizen. Ze logeerden allebei een paar dagen in een hostel dat in Mlilwane ligt, een wildpark in het midden van Swaziland. Zaterdag heb ik ze daar opgezocht, ben blijven slapen en zondag hebben we ruim 2 uur in het reservaat gewandeld. Aangezien er geen leeuwen, olifanten en neushoorns leven kun je daar wandelen, fietsen en paardrijden. Maar onderweg zie je wel zebra's, impala's, wildebeest, kudu's... en een krokodil! Pas toen we er voorbij waren gelopen na de nodige foto's realiseerde ik me dat dat beest toch behoorlijk dichtbij was. Schijnbaar doen ze je dus niks - mits je ze niet gaat aaien natuurlijk - anders had Mlilwane vast geen wandelpaden, lijkt me. Maar we zagen ook nijlpaarden in het water liggen - ook geen dieren die je onderweg wilt tegenkomen. Het gaf in elk geval wel weer een bijzondere dimensie aan onze zondagmiddagwandeling.

Met mijn lange To-do-before-I-leave-list hier is het uiteraard goed om zo nu en dan je hoofd even leeg te maken. Ik doe dat het liefst door te gaan hardlopen, wat ik na mijn langdradige blessure in Nederland hier weer aardig heb opgepakt. Ik loop nu zo'n drie keer per week ongeveer een half uur, soms ook gezellig met de honden aan de lijn. Een tijd geleden heb ik zelfs voor het eerst weer een loop van anderhalf uur gedaan, maar daarna kreeg ik toch weer wat last van mijn been. Aan de andere kant kriebelde het sindsdien wel, en zolang als ik hier ben wil ik eigenlijk altijd nog een keer naar Matsamo lopen, de grenspost met Zuid-Afrika. Die is hier zo'n 9 kilometer vandaan, best een eindje dus. Maar Alison, Kathy's dochter die nu schoolvakantie heeft en hier is, wilde dat ook erg graag, dus vanochtend besloten we dat te gaan proberen. En jawel, we hebben de slagboom op de grens aangetikt! 2 uur en 10 minuten in totaal hebben we hardgelopen, dat voelde echt heel goed. Mijn been speelt nu wel weer wat op, maaar hopelijk trekt dat snel bij. Het was in elk geval erg lekker met alle drukte hier, dus ik heb weer een productieve dag gehad.

Maar aangezien er nog meer werk ligt te wachten laat ik het hier nu bij. De komende 2 dagen even flink doorwerken en dan is Paul hier! Na 7 maanden zien we elkaar komende vrijdag weer, daar heb ik echt heel veel zin in. Maandag vliegen we dan naar Kaapstad en vandaar reizen we verder door Zuid-Afrika. Ik ga uiteraard proberen om mijn blog een beetje bij te houden tijdens de reis, dus ik hou jullie op de hoogte! Tot snel!

Bem-vindo ao Maputo!

Zo, eindelijk weer even tijd voor mijn weblog. Want geloof het of niet, maar ik heb het druk! Vorige week drong bij Kathy ineens het besef door dat ik hier nog maar een paar weken ben, waardoor we eindelijk onze lang uitgestelde bespreking hadden. Naast nog aardig wat databasezaken en andere klussen resulteerde dat er onder andere ook in dat mijn weekendje Lesotho met Jen en Victoria niet door kan gaan. Voor mezelf nog niet eens zo erg, maar zij hadden zich er allebei vooral erg op verheugd... nou ja, ik kan het Kathy eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Want als er iemand is die bijna dag en nacht met haar werk bezig is, dan is zij het wel, dus ik snap wel dat dit niet anders kon.

Één van de dingen die Kathy me een tijd geleden al had gevraagd ging over twee vrouwen die regelmatig voor haar werken, Winile en Sibongile. Als bedankje voor al het werk had Kathy ze een weekendje weg beloofd. Dat zou eerst naar Jo'burg zijn, maar de beide dames hadden aangegeven dat ze graag naar Maputo wilden, de hoofdstad van Mozambique. Aangezien ze allebei weinig reiservaring hebben, vroegen Kathy, James en babe Mamba zich alleen af of dat wel goedkwam. Dus toen kwam de vraag of ik misschien niet meewilde... Ach, nou ja, vooruit dan maar

.
Mozambique - dat land klonk toen ik klein was altijd zo exotisch weet ik nog, echt als een plek waar ik vast nooit zou komen. Maar afgelopen weekend was ik er toch echt! Zaterdagochtend vroeg was het zover: twee Swazi's, een Finse en een Nederlandse, samen op weg naar Mozambique. Want Hanna, mijn Finse huisgenoot waar ik het inmiddels heel goed mee kan vinden, ging ook mee, dus we waren met zijn vieren. We waren extra vroeg opgestaan om op tijd in Malelane te zijn, want daar zouden we de combi naar Maputo nemen. Die stond ook al klaar, mooi dus. Nu nog even wachten tot 'ie vol is, en dan kunnen we vertrekken. Maar helaas waren er die ochtend niet zoveel mensen die richting Mozambique gingen, want toen we uiteindelijk wegreden hadden we ruim 3 uur zitten wachten! En al ben ik inmiddels aardig bedreven in wachten (zou dat goed staan op mijn cv?), ik vond dit toch wel een beetje jammer van onze tijd daar. Maar goed, niets aan te doen: we waren in elk geval onderweg. Bij de grens hadden we uiteraard weer aanspraak van een paar agenten, maar gelukkig waren het gewoon leuke gesprekken. Ook is mijn paspoort een paar mooie stempels en prachtig gekleurd visum rijker, daar werd ik ook wel vrolijk van. En ruim een uur later waren we er dan eindelijk: Bem-vindo ao Maputo!

We waren het busje nog niet uit of er stonden direct wel 20 mannen om ons heen die ons van alles wilden verkopen en ons overal naartoe wilden brengen. Echt een typisch Afrikaanse chaos, en intussen moest ik mijn Mozambicaanse simkaart activeren en het hostel bellen. Dat toen dat uiteindelijk allemaal gelukt was in tegenstelling tot wat ze per e-mail hadden beloofd vervolgens doodleuk meedeelde dat ze ons niet kwamen ophalen en we zelf maar moesten zien hoe we er kwamen. Hmm, service? Wat was dat ook alweer? Maar goed, ik ben rustig gebleven en heb aan de telefoon van de beste man met zijn zware Portugese accent wat aanwijzingen gekregen die ik half kon verstaan, en vervolgens zijn we op goed geluk in de eerste de beste combi in die richting gesprongen. Of nou ja, ons naar binnen gewurmd en half over elkaar hangend staande gehouden. Best spannend, geen idee hebben waar je uitkomt. Maar gelukkig had ik een kaart van de stad uitgeprint en kon ik ons op een gegeven moment lokaliseren, en zowaar hebben we zonder al teveel moeite het hostel gevonden. Aan de Avenida Mao Tse Tung welteverstaan, die de Vladimir Lenin-boulevard kruiste, met om de hoek de Julius Nyerere-laan... volgens mij heeft Mozambique in het verleden nogal wat rode invloeden gehad. Ik was ook best nieuwsgierig naar het Revolution-museum, maar omdat we zo weinig tijd hadden bewaar ik dat maar voor een volgende keer.
Het ging er ook vooral om wat Winile en Sibongile graag wilden doen, en ze noemden eigenlijk maar één ding: dat ze de zee wilden zien. Dus die zijn we zondag meteen gaan opzoeken. Vooral Sibongile werd heel enthousiast toen vanuit de verte de zee zichtbaar werd, want het was voor haar de eerste keer! Dus we hebben over het strand gewandeld, pootjegebaad (vonden de beide Swazi dames eerst best eng, in dat grote water!), vissersboten bekeken en schelpen gezocht. Vervolgens ging het richting de beroemde vismarkt van Maputo, waar je zo kunt aanwijzen welke vis je wilt eten en de obers van een van de vele eettentjes die dan ter plekke voor je klaarmaken. Leek mij heerlijk, maar Winile en Sibongile vonden al die starende ogen bijelkaar maar niks en vegetariër Hanna had ineens ook niet zo'n trek meer, dus de lunch werd even uitgesteld. Terug richting het centrum dan maar - met een TukTuk, die de twee Swazi's ook nog nooit gezien hadden. Daar moesten we uiteraard in, dus we hebben ons met ons vieren in het tweepersoons overkapte brommertje gevouwen, echt hilarisch was dat.

Ik realiseerde me in Maputo pas goed dat Swazi's eigenlijk nooit op vakantie gaan. Als ze reizen dan is dat met een duidelijk doel: om familie te bezoeken of om iets te gaan kopen. Maar zomaar voor je ontspanning ergens naartoe gaan is heel ongewoon. Winile en Sibongile wisten ook eigenlijk niet wat ze verder wilden zien en doen die dag, en waren 's middags echt bekaf. Zij zijn toen wat gaan rusten in het hostel en Hanna en ik hebben samen nog een heel eind door de stad gesjouwd (in een iets hoger tempo

) en allerlei gebouwen bekeken. We kwamen onder andere uit bij een oud Portugees fort waar ik eigenlijk wel wat meer over wilde weten, dus ik vroeg bij de uitgang aan een van de portiers of hij Engels sprak. Ondanks dat de oude man zich nauwelijks verstaanbaar kon maken sprong hij op, haalde een sleutel uit een zijkamertje en gebaarde ons om mee te komen. Dus wij het fort weer in, en hij wees naar een plaquette waarop te zien was hoe de oorspronkelijke Mozambicaanse koning destijds door de Portugezen gevangen was en mee werd genomen. Doordat hij een kruis voor ons tekende in het zand begreep ik dat die koning niet op een natuurlijke manier aan zijn einde was gekomen, en ook in Portugal was begraven. Vervolgens begon de portier over Samora Machel, de nationale held van Mozambique die het land bevrijd heeft van de Portugezen en de eerste Mozambicaanse president was. Machel is destijds naar Portugal gegaan en heeft de beenderen van die oorspronkelijke koning opgegraven en mee teruggenomen naar Mozambique, dat was wat ik uit zijn verhaal opmaakte. En toen haalde de portier zijn sleutel tevoorschijn, wenkte ons opnieuw, opende een oude houten deur en liet ons binnen. In een schemerig vertrek stond een houten graftombe, waarin blijkbaar de beenderen van die koning lagen. Maar we mochten dat niet verder vertellen, want dit was geen publieke ruimte en eigenlijk mochten we hier niet komen! Dus Hanna en ik hebben plechtig beloofd dat we niets zouden zeggen, maar ik vond het verhaal te mooi om niet te vertellen. Zolang het maar niet in de Lonely Planet komt.

Sowieso was het best een uitdaging om ons verstaanbaar te maken in Maputo, aangezien iedereen Portugees en Shangaan sprak, maar nauwelijks tot geen Engels. Het leuke was dat Sibongile ooit een tijd vlakbij de grens had gewerkt en zich daardoor wat kon redden in Shangaan, dus zij was regelmatig tolk. Andere momenten kon ik met mijn weggezakte Frans een en ander ontcijferen, maar soms moest het echt op de gok. Zoals zondagmiddag, toen Hanna en ik gingen lunchen in een pastelaria, een lokaal eettentje vlakbij het hostel. Werkelijk alles was alleen maar in het Portugees, de ober sprak ook geen woord Engels. Dus wat doe je dan? Hmm... vinger natmaken, even in de lucht houden en op goed geluk een gerecht aanwijzen. Ik had dus geen idee wat ik kreeg, ook wel weer leuk. Het bleek uiteindelijk brood met patat en vlees ertussen te zijn, prima te eten. Maar toch wel handig om geen vegetariër te zijn als je op reis bent...

Het waren maar drie dagen, maar ik zie nu dat ik er toch weer een behoorlijk verhaal van heb gemaakt - ik kan het niet laten, sorry. En dat terwijl al mijn andere werk nog ligt te wachten... snel verder dus maar. Overigens heb ik nog wel even in de rats gezeten de afgelopen dagen toen er berichten doorsijpelden over een aswolk vanuit IJsland die al het Europese vliegverkeer platlegde (hoe surrealistisch klinkt dat vanuit hier overigens... mooi filmscenario

). Want over 10 dagen komt Paul hier, en dan moet hoe dan ook doorgaan! Gelukkig ving ik vanmiddag op dat de meeste luchthavens weer open zijn, dus ik hoop maar dat die vulkaan zich een beetje gedeisd houdt... in elk geval tot eind april. Tot gauw weer!

Hiken met Victoria: you never know what you gonna get...

Het is vrijdagochtend en eindelijk schijnt de zon weer. Mijn hemel, wat is er een regen gevallen de afgelopen dagen! En dat terwijl het nu zo langzamerhand richting winter zou moeten gaan, wat droog en koel betekent. Maar voorlopig voelt het hier nog steeds als tropisch, met temperaturen rond de 30 graden en 's avonds enorme plensbuien, vaak ook nog met onweer. Het enige wat je nu echt merkt is dat de dagen korter worden. En aangezien hier de regel 'voor het donker thuis zijn' geldt, moet ik er dus echt voor zorgen om op tijd mijn combi of bus te pakken als ik mijn boodschappen doe!

Zodra hier de avond valt dan is het ook echt donker - van het soort dat we in Nederland allang niet meer kennen door alle lichtvervuiling. Als dan ook nog eens de electriciteit uitvalt, dan ben ik altijd erg blij met alle honden hier bij Vusumnotfo. Kun je nagaan hoe dat voelt in de vrije natuur... Afgelopen vrijdag- en zaterdagnacht heb ik in die donkerte gekampeerd, want ik ben met Victoria naar Malolotja gegaan. Ons doel was om met nog drie andere PeaceCorps-volunteers de eerste dag naar campsite 9 te hiken, dan zaterdag Silotwane te beklimmen, en zondag het reservaat weer uit te hiken. Maar je voelt hem al aankomen: hiken met Victoria gaat nu eenmaal nooit zoals je denkt dat het gaat...
Vrijdagochtend waren Victoria en ik mooi op tijd bij de ingang van Malolotja. Aangezien de andere 3 PC-vrijwilligers van ver moesten komen, zouden zij er pas tegen de middag zijn. Dat vonden wij een beetje zonde van onze tijd, dus we besloten om alvast vooruit te gaan. Konden we lekker wat relaxen bij de kampeerplek totdat de rest er was met de tenten, dat leek ons een prima plan. Voordat we vertrokken checkten we onze route op de kaart, want er waren er meerdere richting campsite 9, onder andere een route langs en door de rivier. We besloten om die niet te nemen, want door de vele regen van de afgelopen tijd zou het water wel aardig hoog staan, dachten we zo.
Dus we gingen op weg, richting het uitkijkpunt naast de watervallen. Toen we daar eenmaal waren volgde er een behoorlijk steile afdaling, met gladde en losliggende rotsen. Schijnbaar had Victoria die de weg wist - zei ze - daar ergens niet goed opgelet, want waar kwamen we een uur later uit... jawel, bij de rivier! Shit, oversteken dus! Heel voorzichtig hebben we onze backpacks droog aan de overkant gekregen, maar we waren zelf inmiddels al tot ons middel nat. En als dat nu de enige plek was waar we door het water moesten... ik had voor de grap gezegd dat het me niets zou verbazen als we de rivier 6 keer zouden moeten oversteken - en dat bleek helaas ook zo te zijn! Als extra leuke aanvulling begon het ook nog te regenen, waardoor mijn schoenen bij de laatste oversteek inmiddels al zo doorweekt waren dat ik ze niet eens meer heb uitgetrokken. Goed, eindelijk klaar met die rivier... maar wat nu? Het stuk waar we liepen was niet een beetje, maar enorm overwoekerd met struikgewas en gras, waardoor het pad niet of nauwelijks meer te vinden was. Dus we raakten continu de weg kwijt - weer terug, toch de andere kant op, dan weer een stuk door de manshoge kletsnatte bush ploeteren... en het regende niet alleen, maar intussen begon het ook donker te worden. En wat had ik ook alweer gezegd over in het donker hiken?
Ik voelde me wel een beetje wanhopig worden, want het zag er niet naar uit dat we die campsite ooit nog zouden vinden. Dus op een gegeven moment zat er niets anders meer op: we moesten kamperen in de bush! Gelukkig had Victoria een dekzeil bij zich, dat we vastmaakten aan een boom. Toen we daar eenmaal onder zaten uit de regen voelde ik me al ietsje minder miserabel. Het feit dat we ook een campinggasje én eten bij ons hadden deed mijn stemming nog wat stijgen, en toen we uiteindelijk warm en droog in onze slaapzakken lagen en ik mijn flesje Schotse single malt whiskey tevoorschijn haalde, was het zowaar gezellig daar onder dat zeil! Maar het voelde wel als een avontuur, zomaar in the middle of nowhere slapen... Gelukkig hebben we geen ongewenste bezoekers onder ons zeiltje gehad

.

De volgende ochtend was het zowaar droog dus we konden snel weer op weg. Na een half uur bereikten we een beekje waar we ontbijt konden maken, en daarna waren we binnen 10 minuten op campsite 9! Echt, wat een opluchting! De andere drie waren inmiddels al vertrokken richting Silotwane, maar wij besloten dat we al wel genoeg avontuur hadden gehad voor deze keer. Na een frisse duik in de rivier (nu vrijwillig!) zijn we met wat lichte bepakking weer op pad gegaan, om de rest tegemoet te hiken. Maar toen we eenmaal in het open veld liepen was het weer hetzelfde verhaal - pad kwijt, pad weer gevonden, pad weer kwijt. Het gras staat nu gewoon echt te hoog om goed je weg te kunnen vinden, dus we waren weer aardig aan het klooien. Uiteindelijk bereikten we de rivier, die je moet oversteken om richting Silotwane te gaan. Victoria en ik keken elkaar aan - gaan we dit weer doen? - en besloten toen om terug te gaan. We wilden niet weer het risico lopen om te verdwalen. Dus zaterdagmiddag hebben we heerlijk op campsite 9 doorgebracht, beetje eten maken op het gasje, beetje badderen in de beek, heel relaxt!
Toen de anderen uiteindelijk terugkwamen van Silotwane waren ze erg opgelucht om ons gezond en wel op de campsite aan te treffen. Want Malolotja is zo afgelegen dat je er nauwelijks tot geen mobiel bereik hebt. Ze waren uiteraard wel wat ongerust geweest, maar gelukkig was alles nu ok. Zondag zijn we met zijn vijven het park weer uitgehiked, nadat we eerst 's ochtends nog een wandeling gemaakt hebben. In alle vroegte liepen we het veld in en zijn we een heuvel opgeklommen, om te kijken of we dieren zouden zien. Die hebben we helaas gemist, maar eigenlijk gaf dat niets. Want om daar zo te zitten, op de top van die rots, compleet met campinggasje en een verse kop koffie, en dan de ochtendmist tussen de bergen te zien hangen en vervolgens langzaam de zon te zien opkomen, dat was echt geweldig!

Ik heb mijn dosis avontuur voor deze maand dus wel weer gehad. Overigens niet alleen in Malolotja, want de dag voordat ik vertrok bleek dat je voor spannende momenten soms helemaal niet ver weg hoeft te gaan. Op donderdagmiddag was ik hier wat aan het inpakken en opruimen, en op een gegeven moment stond ik op de veranda van mijn keukentje de afwas te doen. Ineens hoorde ik wat geritsel in het gras, wat duidelijk anders klonk dan een kikker of hagedis. Ik keek achterom... en daar kronkelde een grote donkergrijze slang!! Hij gleed door het gras richting mijn Wendy House (ik was gelukkig in de keuken!) en kroop daar vervolgens onder. Ik ben intussen heel langzaam, op mijn tenen, de keuken ingegaan, met de onderste deur dicht. De slang lag een tijdje onder mijn Wendy House en vervolgde daarna zijn weg richting het huisje van James, waarna ik hem niet meer zag. Uiteraard was ik alleen op dat moment, wat me best wel een beetje bang maakte. Ik vermoedde namelijk dat dit een black mamba was, een van de gevaarlijkste slangen van Swaziland. Als je daardoor gebeten wordt dan moet je snel zijn, want anders...
Mijn angst maakte dat ik ervan overtuigd was dat er nóg een slang onder mijn Wendy House lag, namelijk een cobra. Toen babe Mamba en PC-volunteer Rob uiteindelijk hier terugkwamen en het checkten, bleek die slang gelukkig alleen in mijn bange hoofd te zitten, want het was een plastic zak! Daar kon ik wel weer om lachen, maar ik ben sindsdien wel wat meer op mijn hoede merk ik. Wat scheelt is dat het gras nu gemaaid is en er aardig wat onkruid is gewied, wat het terrein minder aantrekkelijk maakt voor slangen. Maar ja, je weet gewoon dat ze hier voorkomen en leven, dus voortaan toch maar een beetje opletten...

Kortom, mijn leven hier is nog steeds allesbehalve saai! Daarom was ik erg blij deze week met wat rustige dagen werken op de veranda, of als het regende in mijn Wendy House. Overigens kreeg ik wat vragen of ik iets merk van de onrust in Zuid-Afrika, maar dat is hier in Swaziland in elk geval niet zo. Morgen ga ik naar Malelane, kan zijn dat het daar anders is, maar Zuid-Afrika is zooo groot.. ik verwacht het in elk geval niet. Met wat ik uit de Zuid-Afrikaanse kranten haal valt het volgens mij ook wel mee. Er zit hier nu eenmaal nog heel veel oud zeer van de apartheidsperiode, wat jaren, zo niet generaties kost om te verwerken... Ik hou jullie op de hoogte in elk geval, tot snel!

Waarom ik niet jaloers ben op PeaceCorps-vrijwilligers

Vandaag is het precies een half jaar geleden dat ik in het vliegtuig stapte richting Swaziland. Ik zie het nog zo voor me op Schiphol: net iedereen daggezegd, de douane door, en daar stond ik dan met mijn paarse koffertje en mijn grote wandelschoenen aan! Op dat moment sloeg echt even de twijfel toe: wat ga ik in godsnaam doen, waarom zo ver weg, helemaal alleen, en waar kom ik wel niet terecht? Gelukkig is dat gevoel zoals bekend vrij snel omgeslagen toen ik eenmaal hier was!

Deze week vlak voor Pasen is het hier opnieuw niet al te druk betreft activiteiten. James en babe Mamba hebben wat extra dagen vrij en er zijn weinig besprekingen en bezoeken. Dinsdag kwam er nog wel een sponsor langs die rondgeleid werd en waarmee het nodige overlegd moest worden, maar meer dan een eenvoudige lunch inelkaar draaien (uiteraard

) hoefde ik daar niet voor te doen. Daarom had ik de afgelopen dagen tijd om me bezig te houden met de database. Nadat we twee weken geleden de formulieren waarmee we de voortgang in de tuinen meten uitgebreid getest hadden tijdens de bezoekrondes, hebben Kathy, ik en uiteindelijk ook James ze daarna uitgebreid besproken. Het is nu zo goed als helder hoe we het willen hebben, dus ik heb die formulieren vervolgens aangepast en de wijzigingen 'vertaald' naar hoe het er in de database uit moet komen te zien. Dat heb ik Jon 'de databaseman' weer gemaild, en die gaat er nu mee bezig.
Daarnaast heb ik met Kathy overlegd wat ze nog graag gerealiseerd wil zien in deze laatste maand en wat ik nog kan doen. Aangezien ik al een tijd geleden een communicatieplan geschreven had met daarin een voorstel voor het bouwen van een eenvoudige website, hebben we besloten dat ik daar in elk geval een goed begin mee maak hier. Kathy kende iemand in Amerika die al eerder wat kleine dingen op websitegebied voor haar had gedaan, dus daar ben ik nu mee aan het mailen. Volgens mij hoeft het niet zo ingewikkeld te zijn om snel iets neer te zetten - het kan toch geen website met allerlei toeters en bellen worden, want dan is 'ie met deze vooroorlogse internetverbinding uiteindelijk hier niet eens te zien. Het gaat erom dat er straks iets staat, zodat Vusumnotfo in elk geval ook online wat exposure krijgt - wat het voor toekomstige sponsoren en fondsen alleen maar makkelijker maakt (én voor mij, als ik wil uitleggen bij wat voor organisatie ik precies gezeten heb). Ik ben dus nu allerlei teksten aan het (her)schrijven voor de site, uiteraard in het Engels. Dat is toch nét even een ander verhaal dan wanneer je in je moedertaal schrijft, maar ik krijg wel steeds meer vertrouwen in mijn schrijven. Uiteraard laat ik alles nog nakijken door native speakers, maar toch - leuk om mezelf daar wat in te trainen!

Ik heb dus lekker veel kunnen doen vorige week, maar uiteraard was er in het weekend ook tijd voor leuke dingen. Zaterdag gewoon gewerkt, maar zondag ben ik met Jennifer richting House on Fire gegaan waar weer livemuziek was. Dit keer speelde er een Zuid-Afrikaanse band, FreshlyGround - ik herkende zelfs een nummer, dus kan best dat ze in Europa ook bekend zijn. Ondanks de miezerregen was dat echt heel erg leuk. Lekker gedanst en wat biertjes gedronken (doe ik ook niet zo vaak meer - dus dat merk je dan meteen

) en vooral ook veel mensen tegengekomen. Daardoor realiseerde ik me dat ik hier eigenlijk al best veel mensen ken! Ongelooflijk hoe snel je hier een netwerk opbouwt - het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat Swaziland zo klein is en de blanke minderheid daarom nog kleiner.
Een groot deel van die minderheid bestaat overigens uit PeaceCorps-volunteers. Ik bedenk me wel eens hoe het moet zijn als je hier 2 jaar zit... Want de verhalen die ik soms hoor maken me niet bepaald jaloers. Je kunt bijvoorbeeld geen keuze maken voor het land waar je naar uitgezonden wordt, hoogstens voor het continent - want het land wordt door PeaceCorps bepaald. Kate, één van de vrijwilligers die hier regelmatig logeert op woensdag, zei dat ze toen ze het hoorde eerst dacht 'Switserland', en toen 'Swa-zí-land'? Als je hier dan aankomt krijg je eerst een training van 3 maanden, waarin je nauwelijks vrije tijd hebt. Vervolgens word je min of meer gedropt in een community waar je mag gaan uitvinden waar behoefte aan is en wat jij daar kunt gaan doen. Alsof die mensen op jou zitten te wachten, denk ik weleens. Veel PC-vrijwilligers geven uiteindelijk les op scholen en allerlei hiv-aidstrainingen, dus het is zeker wel nuttig. Maar toch...
Het meest bizarre verhaal over PeaceCorps vond ik toch wel dat van Victoria. Zij is medisch biologe en heeft voordat ze hier kwam jaren in een laboratorium gewerkt. Toen ze hier dus aan de slag ging was dat uiteraard ook in een lab in een ziekenhuis. Totdat de PeaceCorps-directie dat via-via hoorde... ze mocht dat werk niet meer doen, want stel je toch voor dat ze in aanraking kwam met geïnfecteerd bloed! Is het niet idioot? PeaceCorps is als de dood dat ze worden aangeklaagd door overbezorgde ouders van vrijwilligers - en met het Amerikaanse rechtsysteem in mijn achterhoofd kan ik daar nog wel inkomen. Maar het feit dat Victoria niet een document kon tekenen dat verklaarde dat ze geheel en al zelf verantwoordelijk was voor wat dan ook vind ik wel heel bizar. Ze zei toen ze me dat vertelde ook dat ze er daarna sterk over had gedacht om ermee te kappen en gewoon weg te gaan. Maar ze heeft toch doorgezet en er uiteindelijk wat van gemaakt. Door dit verhaal realiseer ik me opnieuw hoeveel geluk ik heb gehad dat ik bij Vusumnotfo terecht ben gekomen en kan doen waar ik goed in ben. En dat ik vanuit Masizakhe ben gegaan, een organisatie die me alle vrijheid geeft - PC-volunteers mogen bijvoorbeeld niet ongevraagd de grens over! Twee weken vantevoren toestemming vragen, dat soort dingen. Ben je dan volwassen of niet vraag ik me af... Anyway, gelukkig levert het wel hele leuke mensen op waar ik inmiddels goed bevriend mee ben.

Ik ga nog snel even wat opruimen nu en dan mijn tas inpakken. Want had ik aanvankelijk weinig plannen voor Pasen, toen ik Victoria vorige week sprak hadden we het erover dat we eigenlijk nog een keer in Malolotja willen hiken. Aangezien Victoria al zolang als ze hier is Silotwane, de bijna-hoogste berg van Swaziland, wil beklimmen, gaan we een poging wagen. Dus weer kamperen in de bush, tentje mee, beetje whiskey voor de koude nachten... ik heb er zin in! En bij deze beloof ik mam dat ik dit keer niet in het donker ga hiken

. Hele fijne Paasdagen allemaal, hopelijk eindelijk met wat lentezon! Tot gauw!

P.S. MTN, de Swazi mobiele provider (de enige ook) heeft besloten dat er vanaf vandaag (géén grap!) voor elk mobiel nummer een 7 moet komen. Mijn telefoonnummer is vanaf vandaag dus 00 268 7 657 2667.