Op mijn laptop zit ik in de buitenlucht mijn laatste blog te typen. Niet op de veranda van mijn Wendy House dit keer, met groen en gras rondom en Coconut tevreden slapend aan mijn voeten, maar op mijn balkon, met uitzicht op de andere huizen in de straat en onze kat Nina spinnend op de bank. Gelukkig nu wel in de zon, want die miste ik echt alweer!

Bij aankomst op Schiphol afgelopen zondagmiddag waren de oer-Nederlandse weergoden ons namelijk niet zo gunstig gezind, waardoor ik meteen weer wist wat de term 'koud kikkerlandje' inhield. Gelukkig werd dat helemaal goedgemaakt door de warmte die me tegemoetkwam toen ik met Paul ons bagagekarretje de Arrivals uitduwde. Zowel mijn als Pauls familie stond ons op te wachten, speciaal voor ons naar Schiphol gekomen, zwaaiend met een 'Unjani? Siyapiiiila!'-spandoek. Ook Rutgers beste vriend en mijn drie vriendinnen uit Groningen stonden er met hun 2 kindjes, heel erg leuk! Op zo'n moment besef je wel weer waar je voor terugkomt - toch echt voor alle lieve mensen die ik hier om me heen heb. Mijn Groningse vriendinnen hadden zelfs gezamenlijk een dagboek voor me bijgehouden tijdens mijn tijd in Swaziland - compleet met baby-ontwikkelingen, vakantiefoto's en verkiezingsuitslagen. Echt heel erg leuk, zo ben ik meteen weer een beetje op de hoogte!

Het thuiskomen was gek maar ook vertrouwd. Rotterdam zag er op wat wegwerkzaamheden na nog precies hetzelfde uit, en ook aan de hoeveelheid auto´s en mensen overal was niets veranderd. Nu ik hier zo thuis zit voelt het bijna alsof ik nooit weg ben geweest en zo weer verder ga met mijn leven hier. Swaziland lijkt al echt een andere wereld, een ander leven. Maar toch ben ik er 8 maanden geweest... Ik mis de ruimte, het groen, de frisse lucht en mijn knusse Wendy House wel echt. Maar tegelijkertijd was het zo lekker om mijn was in de wasmachine te kunnen stoppen en het er 2 uur later schoon weer uit te kunnen halen! Wat een luxe! Wassen was één van de weinige dingen waar ik, zeker in het begin, echt een hekel aan had in Swaziland. Klooien met een stuk zeep en een wasbord, echt ouderwetsch dus, en ik stelde het altijd uit totdat ik echt mijn allerlaatste ondergoed had aangetrokken. Maar op het eind merkte ik dat ik er steeds handiger in werd en het eigenlijk niet zo erg meer vond - als na 2 uur ploeteren je kleding schoon en fris aan de lijn hangt en je hebt dat met je blote handen voorelkaar gekregen (vaak compleet met spierpijn van het schrobben en wringen), dat geeft toch wel heel veel voldoening. Paul zei al dat ik hier ook best met de hand mag wassen als ik dat wil, maar ik geloof toch dat ik dat aanbod afsla

.

Kathy mailde me ook al dat ze nu vanwege de kou pas kan douchen rond lunchtijd. Daar moest ik wel even aan denken toen ik vanochtend de kraan opendraaide en er 'zomaar' warm water uitkwam. Ook het feit dat het nu om half 6 echt pikkedonker is in Swaziland voelt heel onwerkelijk. Alhoewel ik wel helemaal in de war was de afgelopen dagen van dat lange licht. Ik schrok gewoon van het 8-uurjournaal 's avonds omdat ik dacht dat het nog maar 4 uur 's middags was!

En zo zijn er nog wel meer dingen die het verschil 'daar' en 'hier' duidelijk maken. Iets waar ik ook aan moet wennen is de enorme hoeveelheid informatie die je hier dagelijks door je strot gedrukt krijgt. Alleen de televisie al (heb ik ook 8 maanden zonder geleefd - en eerlijk gezegd geen seconde gemist), met reclames, praatprogramma's, films, documentaires... en als je buiten loopt zie je reclame langs de weg en op auto's, je hoort her en der de radio, er liggen tijdschriften, folders overal - en dan heb ik het nog niet eens over internet, met Facebook, nieuwssites en doorgestuurde virals. Vanochtend hoorde ik op het nieuws dat er een politiek Twitterdebat wordt gehouden vanavond - leg dat maar eens uit aan een Swazi! Ongetwijfeld zit ik er na een paar weken ook weer helemaal in, maar het voelt nu wel een beetje als overdaad.

Kortom: wennen dus, en veel Nederlandse gewoonten met nieuwe ogen bekijken. En natuurlijk komt dan heel langzaam ook de vraag opborrelen wat ik straks wil gaan doen... Gelukkig ga ik van 11 t/m 18 juni fulltime werken voor het Poetry International Festival hier in Rotterdam, iets dat ik vroeger ook heb gedaan en dus fijn vertrouwd voelt. Tegelijkertijd brengt me dat alvast weer wat terug in het Nederlandse werkritme. Wat ik daarna precies wil gaan doen weet ik nog niet, maar er speelt wel vanalles door mijn hoofd. Misschien weer de internet- en social mediakant op en werken bij een bureau, of juist in het Permaculture- en ontwikkelingswerkveld naar mogelijkheden kijken. Of ik ga toch iets doen met schrijven, en daar wellicht voor mezelf mee beginnen... Genoeg ideeën dus, en ik laat het nog maar heel even sudderen, zo drie dagen na thuiskomst. Alle tips, suggesties en eventuele vacatures zijn in elk geval welkom!

Er volgen nog wat foto's van Paul en mij tijdens onze reis, maar qua schrijven sluit ik hiermee mijn blog toch echt af - voor nu althans. Want wie weet waar ik in de toekomst nog terechtkom... dan ga ik ook zeker weer een reisverslag bijhouden! Voor nu laat ik het hierbij, met heel veel dank aan jullie allemaal als trouwe lezers! Ik heb echt het gevoel dat heel veel mensen meegeleefd hebben met mijn avonturen en belevenissen in Swaziland. Daardoor is het nu voor mij veel makkelijker om situaties uit te leggen en het over personen te hebben. En echt, wanneer je zo ver weg zit van alles en iedereen en je krijgt ineens een reactie op je verhaal, dat doet ontzettend goed. Vooral als er even een wat minder moment was had ik daar heel veel aan. Dank jullie wel!! Sala kahle, en tot heel gauw weerziens hier in Nederland!

Nomsa Shongwe/Marloes van Luijk

P.S. Wat gaat internetten hier snél! Kan het bijna niet bijhouden...