Voor de aller-allerlaatste keer zit ik op de veranda mijn blog te schrijven. Want morgen gaat mijn vliegtuig, weg uit Afrika, naar Nederland. Nu nog even goed om me heen kijken en alles in me opnemen... Wat zal ik het hier-zijn gaan missen! Maar gelukkig ben ik de afgelopen paar weken al geleidelijk afscheid aan het nemen, dus dat scheelt wel iets nu.

Eerst nog maar even een korte update van onze reis. Waar was ik ook alweer gebleven met mijn verhalen? Oh ja, de township in Kimberley! Na dat bijzondere avontuur zijn Paul en ik verder zuid-oostwaarts gereden, richting Lesotho. Het lastige was alleen dat ons autoverhuurbedrijf vergeten was de zogenaamde 'cross-border letter' voor Lesotho en Swaziland mee te geven, dus dat moest eerst geregeld worden. En natuurlijk was het zaterdag, en natuurlijk kwamen we een half uur nadat de zaak gesloten was aan in Bloemfontein... Change of plans dus. We besloten om eerst naar de Drakensbergen te gaan, dan vervolgens die maandag de papieren op te halen en door te rijden naar Lesotho. Eenmaal aangekomen bij het hostel bleek dat helemaal niet zo'n slecht plan te zijn. Met huisgemaakte yoghurt, jam en muffins voor het ontbijt, een prachtige omgeving en een eigenaresse met heel veel hike-ervaring die ons een mooie dagtocht aanraadde waren we precies op de juiste plek terechtgekomen.
We zijn de volgende dag bovenop een berg geklommen die het Amphitheatre genoemd wordt, omdat je van daaruit zo'n mooi uitzicht hebt over de Drakensbergen. En inderdaad, ondanks het beetje bewolking was het prachtig. De tocht was goed te doen, op het stuk na waar je met een ijzeren touwladder maar liefst 30 meter omhoog moest - zonder dat je ergens aan vastzat! Dat vond ik wel erg spannend in het begin, maar zolang ik niet naar beneden keek ging het goed. Later die week in Lesotho hebben we ook aardig steil geklommen (gewoon op paadjes, maar toch) tijdens een daghike in een natuurpark, met idyllische bergbeekjes, klaterende watervallen en rondtrekkende BaSotho's op hun pony's. Dat alles temidden van de felle herfstzon met rood-oranje tinten overal... ik hoef denk ik niet verder uit te leggen hoe mooi dat was

.
Uiteindelijk was het de 20ste tijd om weer richting Swaziland te gaan, want voor de 21ste stond mijn goodbye-party gepland. Samen met huisgenoot Hanna heb ik een afscheidsfeestje gegeven, 's middags voor James, babe Mamba en babe Gama (de nieuwe 'tuinman' bij Vusumnotfo) en 's avonds voor een heel stel Peacecorps-volunteers. Dat was erg gezellig, iedereen had wat te eten meegenomen dus er was een enorm buffet. Natuurlijk had ik mijn beroemde pumpkin-sweet potato-soup gemaakt, die viel gelukkig weer goed in de smaak. We hebben tot laat buiten bij het kampvuur gezeten, dat voelde echt als een mooi afscheid. De volgende dag hebben Paul en ik Hanna weggebracht naar de bus, want die ging weer terug naar Finland. Afscheid nemen is natuurlijk nooit leuk, maar het feit dat zij nu wegging en dat een aantal PC-volunteers hun tijd er hier nu ook op heeft zitten scheelt ergens ook wel. Het maakt het weggaan en afscheid nemen voor mij in elk geval ietsje makkelijker.

Deze laatste week hebben Paul en ik echt nog even genoten van de mooie omgeving hier. Dat begon met nog een spannend avontuur zondag, want Kathy nam ons en haar dochter Alison mee naar Sibebe, een van de grootste massieve rotsformaties ter wereld. En in plaats van de makkelijke weg omhoog te nemen, vond ik mezelf op een gegeven moment bijna rechtopstaand tegen de rotswand aangeplakt, met handen en voeten steun zoekend om niet naar beneden te vallen! Pfoe, ik had echt een paar momenten dat ik eigenlijk niet verder wilde en best wel bang was om naar beneden te vallen. Maar alles is goedgegaan, we zijn boven gekomen en daarna via het veilige paadje naar beneden gewandeld. Weer een adrenalinedagje dus, maar uiteindelijk wel een hele mooie ervaring

.
Nadat we die nacht in een tot hostel omgetoverde paardenstal overnacht hebben (erg leuk!) ben ik maandag met Paul en Victoria Malolotja ingegaan om te hiken. En nee, we zijn dit keer niet verdwaald. Het was heerlijk om daar nog een keer te lopen, want dat park is echt een van de mooiste plekken van Swaziland. Opnieuw een mooi afscheid dus! Dinsdag waren we de hele dag 'thuis', dat was even een fijn rustmoment. Paul heeft met James mijn tuinontwerp in de praktijk gebracht, erg leuk om te zien én goed gelukt. En ik heb Kathy geholpen met vanalles en nog wat. Leuk om nog even een echte Vusumnotfo-dag mee te maken, compleet met stroomuitval en de gebruikelijke drukte. En met Swazi eten, want er waren weer workshops. Het mooie was dat een groot deel van de deelnemers aan het Gardening-project ook bij die workshops was, dus ik heb ze allemaal nog even dag kunnen zeggen.

Hadden Paul en ik al heel veel gezien, op één plek waren we nog niet geweest, ondanks dat die hier zo dichtbij ligt: het Krugerpark. Dus woensdag en gisteren zijn we de wildernis ingedoken. Zagen we de eerste dag niet zo heel veel dieren, dag 2 werd dat ruimschoots goedgemaakt met tijdens onze morning walk een paar neushoorns die echt heel dichtbij waren! Later in de auto kwamen we op een gegeven moment een kudde olifanten tegen, die middenop de weg liepen. Prima, even afremmen en kijken wat ze doen. Hmm, een van de mannetjes kwam recht op ons afgelopen... beetje achteruit dus, maar hij bleef naar ons kijken en in onze richting lopen. Aangezien het verhaal van een van de gidsen van de morning walk die ochtend over dat hij ternauwernood een aanval van een mannetjesolifant op zijn auto had overleefd nog vers in ons geheugen stond, besloten we maar rechtsomkeert te gaan. Toen de olifanten uit het zicht waren zijn we voorzichtig nog even teruggereden, maar het mannetje kwam opnieuw onze kant uit. Ok, omdraaien dus en een andere weg nemen. Maar toen we daar eenmaal reden stond er ineens een auto voor ons stil - met wéér een mannetjesolifant die onze richting uitging! De reus van ruim vijf meter hoog liep gelukkig na een halve kilometer de bosjes in, dus toen konden we erlangs. Maar spannend was het wel!

Als ik bovenstaande zelf zo even snel teruglees, dan realiseer ik me weer hoeveel ik wel niet gezien en gedaan heb. Ik heb er tijdens mijn 8 maanden hier in Swaziland voor mijn gevoel alles uitgehaald wat er inzat, en dat geeft ondanks wat weemoed nu eigenlijk een heel erg tevreden gevoel. Ik heb echt de tijd van mijn leven gehad, de kans gekregen om te doen wat ik altijd al wilde doen, en daar ben ik heel dankbaar voor. Swaziland én Zuid-Afrika hebben echt een plek in mijn hart gekregen. Nu nog even goed alle geuren hier opsnuiven, de kleuren en het licht in me opnemen, de honden een extra knuffel geven, en dan vanavond voor de allerlaatste keer in mijn Wendy House slapen. Maar, wat ik ook tegen iedereen hier zeg: afscheid nemen doe ik niet, want ik kom hier zeker weten terug! Sala kahle Swaziland!