Zo, eindelijk weer even tijd voor mijn weblog. Want geloof het of niet, maar ik heb het druk! Vorige week drong bij Kathy ineens het besef door dat ik hier nog maar een paar weken ben, waardoor we eindelijk onze lang uitgestelde bespreking hadden. Naast nog aardig wat databasezaken en andere klussen resulteerde dat er onder andere ook in dat mijn weekendje Lesotho met Jen en Victoria niet door kan gaan. Voor mezelf nog niet eens zo erg, maar zij hadden zich er allebei vooral erg op verheugd... nou ja, ik kan het Kathy eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Want als er iemand is die bijna dag en nacht met haar werk bezig is, dan is zij het wel, dus ik snap wel dat dit niet anders kon.

Één van de dingen die Kathy me een tijd geleden al had gevraagd ging over twee vrouwen die regelmatig voor haar werken, Winile en Sibongile. Als bedankje voor al het werk had Kathy ze een weekendje weg beloofd. Dat zou eerst naar Jo'burg zijn, maar de beide dames hadden aangegeven dat ze graag naar Maputo wilden, de hoofdstad van Mozambique. Aangezien ze allebei weinig reiservaring hebben, vroegen Kathy, James en babe Mamba zich alleen af of dat wel goedkwam. Dus toen kwam de vraag of ik misschien niet meewilde... Ach, nou ja, vooruit dan maar

.
Mozambique - dat land klonk toen ik klein was altijd zo exotisch weet ik nog, echt als een plek waar ik vast nooit zou komen. Maar afgelopen weekend was ik er toch echt! Zaterdagochtend vroeg was het zover: twee Swazi's, een Finse en een Nederlandse, samen op weg naar Mozambique. Want Hanna, mijn Finse huisgenoot waar ik het inmiddels heel goed mee kan vinden, ging ook mee, dus we waren met zijn vieren. We waren extra vroeg opgestaan om op tijd in Malelane te zijn, want daar zouden we de combi naar Maputo nemen. Die stond ook al klaar, mooi dus. Nu nog even wachten tot 'ie vol is, en dan kunnen we vertrekken. Maar helaas waren er die ochtend niet zoveel mensen die richting Mozambique gingen, want toen we uiteindelijk wegreden hadden we ruim 3 uur zitten wachten! En al ben ik inmiddels aardig bedreven in wachten (zou dat goed staan op mijn cv?), ik vond dit toch wel een beetje jammer van onze tijd daar. Maar goed, niets aan te doen: we waren in elk geval onderweg. Bij de grens hadden we uiteraard weer aanspraak van een paar agenten, maar gelukkig waren het gewoon leuke gesprekken. Ook is mijn paspoort een paar mooie stempels en prachtig gekleurd visum rijker, daar werd ik ook wel vrolijk van. En ruim een uur later waren we er dan eindelijk: Bem-vindo ao Maputo!

We waren het busje nog niet uit of er stonden direct wel 20 mannen om ons heen die ons van alles wilden verkopen en ons overal naartoe wilden brengen. Echt een typisch Afrikaanse chaos, en intussen moest ik mijn Mozambicaanse simkaart activeren en het hostel bellen. Dat toen dat uiteindelijk allemaal gelukt was in tegenstelling tot wat ze per e-mail hadden beloofd vervolgens doodleuk meedeelde dat ze ons niet kwamen ophalen en we zelf maar moesten zien hoe we er kwamen. Hmm, service? Wat was dat ook alweer? Maar goed, ik ben rustig gebleven en heb aan de telefoon van de beste man met zijn zware Portugese accent wat aanwijzingen gekregen die ik half kon verstaan, en vervolgens zijn we op goed geluk in de eerste de beste combi in die richting gesprongen. Of nou ja, ons naar binnen gewurmd en half over elkaar hangend staande gehouden. Best spannend, geen idee hebben waar je uitkomt. Maar gelukkig had ik een kaart van de stad uitgeprint en kon ik ons op een gegeven moment lokaliseren, en zowaar hebben we zonder al teveel moeite het hostel gevonden. Aan de Avenida Mao Tse Tung welteverstaan, die de Vladimir Lenin-boulevard kruiste, met om de hoek de Julius Nyerere-laan... volgens mij heeft Mozambique in het verleden nogal wat rode invloeden gehad. Ik was ook best nieuwsgierig naar het Revolution-museum, maar omdat we zo weinig tijd hadden bewaar ik dat maar voor een volgende keer.
Het ging er ook vooral om wat Winile en Sibongile graag wilden doen, en ze noemden eigenlijk maar één ding: dat ze de zee wilden zien. Dus die zijn we zondag meteen gaan opzoeken. Vooral Sibongile werd heel enthousiast toen vanuit de verte de zee zichtbaar werd, want het was voor haar de eerste keer! Dus we hebben over het strand gewandeld, pootjegebaad (vonden de beide Swazi dames eerst best eng, in dat grote water!), vissersboten bekeken en schelpen gezocht. Vervolgens ging het richting de beroemde vismarkt van Maputo, waar je zo kunt aanwijzen welke vis je wilt eten en de obers van een van de vele eettentjes die dan ter plekke voor je klaarmaken. Leek mij heerlijk, maar Winile en Sibongile vonden al die starende ogen bijelkaar maar niks en vegetariër Hanna had ineens ook niet zo'n trek meer, dus de lunch werd even uitgesteld. Terug richting het centrum dan maar - met een TukTuk, die de twee Swazi's ook nog nooit gezien hadden. Daar moesten we uiteraard in, dus we hebben ons met ons vieren in het tweepersoons overkapte brommertje gevouwen, echt hilarisch was dat.

Ik realiseerde me in Maputo pas goed dat Swazi's eigenlijk nooit op vakantie gaan. Als ze reizen dan is dat met een duidelijk doel: om familie te bezoeken of om iets te gaan kopen. Maar zomaar voor je ontspanning ergens naartoe gaan is heel ongewoon. Winile en Sibongile wisten ook eigenlijk niet wat ze verder wilden zien en doen die dag, en waren 's middags echt bekaf. Zij zijn toen wat gaan rusten in het hostel en Hanna en ik hebben samen nog een heel eind door de stad gesjouwd (in een iets hoger tempo

) en allerlei gebouwen bekeken. We kwamen onder andere uit bij een oud Portugees fort waar ik eigenlijk wel wat meer over wilde weten, dus ik vroeg bij de uitgang aan een van de portiers of hij Engels sprak. Ondanks dat de oude man zich nauwelijks verstaanbaar kon maken sprong hij op, haalde een sleutel uit een zijkamertje en gebaarde ons om mee te komen. Dus wij het fort weer in, en hij wees naar een plaquette waarop te zien was hoe de oorspronkelijke Mozambicaanse koning destijds door de Portugezen gevangen was en mee werd genomen. Doordat hij een kruis voor ons tekende in het zand begreep ik dat die koning niet op een natuurlijke manier aan zijn einde was gekomen, en ook in Portugal was begraven. Vervolgens begon de portier over Samora Machel, de nationale held van Mozambique die het land bevrijd heeft van de Portugezen en de eerste Mozambicaanse president was. Machel is destijds naar Portugal gegaan en heeft de beenderen van die oorspronkelijke koning opgegraven en mee teruggenomen naar Mozambique, dat was wat ik uit zijn verhaal opmaakte. En toen haalde de portier zijn sleutel tevoorschijn, wenkte ons opnieuw, opende een oude houten deur en liet ons binnen. In een schemerig vertrek stond een houten graftombe, waarin blijkbaar de beenderen van die koning lagen. Maar we mochten dat niet verder vertellen, want dit was geen publieke ruimte en eigenlijk mochten we hier niet komen! Dus Hanna en ik hebben plechtig beloofd dat we niets zouden zeggen, maar ik vond het verhaal te mooi om niet te vertellen. Zolang het maar niet in de Lonely Planet komt.

Sowieso was het best een uitdaging om ons verstaanbaar te maken in Maputo, aangezien iedereen Portugees en Shangaan sprak, maar nauwelijks tot geen Engels. Het leuke was dat Sibongile ooit een tijd vlakbij de grens had gewerkt en zich daardoor wat kon redden in Shangaan, dus zij was regelmatig tolk. Andere momenten kon ik met mijn weggezakte Frans een en ander ontcijferen, maar soms moest het echt op de gok. Zoals zondagmiddag, toen Hanna en ik gingen lunchen in een pastelaria, een lokaal eettentje vlakbij het hostel. Werkelijk alles was alleen maar in het Portugees, de ober sprak ook geen woord Engels. Dus wat doe je dan? Hmm... vinger natmaken, even in de lucht houden en op goed geluk een gerecht aanwijzen. Ik had dus geen idee wat ik kreeg, ook wel weer leuk. Het bleek uiteindelijk brood met patat en vlees ertussen te zijn, prima te eten. Maar toch wel handig om geen vegetariër te zijn als je op reis bent...

Het waren maar drie dagen, maar ik zie nu dat ik er toch weer een behoorlijk verhaal van heb gemaakt - ik kan het niet laten, sorry. En dat terwijl al mijn andere werk nog ligt te wachten... snel verder dus maar. Overigens heb ik nog wel even in de rats gezeten de afgelopen dagen toen er berichten doorsijpelden over een aswolk vanuit IJsland die al het Europese vliegverkeer platlegde (hoe surrealistisch klinkt dat vanuit hier overigens... mooi filmscenario

). Want over 10 dagen komt Paul hier, en dan moet hoe dan ook doorgaan! Gelukkig ving ik vanmiddag op dat de meeste luchthavens weer open zijn, dus ik hoop maar dat die vulkaan zich een beetje gedeisd houdt... in elk geval tot eind april. Tot gauw weer!