Het is vrijdagochtend en eindelijk schijnt de zon weer. Mijn hemel, wat is er een regen gevallen de afgelopen dagen! En dat terwijl het nu zo langzamerhand richting winter zou moeten gaan, wat droog en koel betekent. Maar voorlopig voelt het hier nog steeds als tropisch, met temperaturen rond de 30 graden en 's avonds enorme plensbuien, vaak ook nog met onweer. Het enige wat je nu echt merkt is dat de dagen korter worden. En aangezien hier de regel 'voor het donker thuis zijn' geldt, moet ik er dus echt voor zorgen om op tijd mijn combi of bus te pakken als ik mijn boodschappen doe!

Zodra hier de avond valt dan is het ook echt donker - van het soort dat we in Nederland allang niet meer kennen door alle lichtvervuiling. Als dan ook nog eens de electriciteit uitvalt, dan ben ik altijd erg blij met alle honden hier bij Vusumnotfo. Kun je nagaan hoe dat voelt in de vrije natuur... Afgelopen vrijdag- en zaterdagnacht heb ik in die donkerte gekampeerd, want ik ben met Victoria naar Malolotja gegaan. Ons doel was om met nog drie andere PeaceCorps-volunteers de eerste dag naar campsite 9 te hiken, dan zaterdag Silotwane te beklimmen, en zondag het reservaat weer uit te hiken. Maar je voelt hem al aankomen: hiken met Victoria gaat nu eenmaal nooit zoals je denkt dat het gaat...
Vrijdagochtend waren Victoria en ik mooi op tijd bij de ingang van Malolotja. Aangezien de andere 3 PC-vrijwilligers van ver moesten komen, zouden zij er pas tegen de middag zijn. Dat vonden wij een beetje zonde van onze tijd, dus we besloten om alvast vooruit te gaan. Konden we lekker wat relaxen bij de kampeerplek totdat de rest er was met de tenten, dat leek ons een prima plan. Voordat we vertrokken checkten we onze route op de kaart, want er waren er meerdere richting campsite 9, onder andere een route langs en door de rivier. We besloten om die niet te nemen, want door de vele regen van de afgelopen tijd zou het water wel aardig hoog staan, dachten we zo.
Dus we gingen op weg, richting het uitkijkpunt naast de watervallen. Toen we daar eenmaal waren volgde er een behoorlijk steile afdaling, met gladde en losliggende rotsen. Schijnbaar had Victoria die de weg wist - zei ze - daar ergens niet goed opgelet, want waar kwamen we een uur later uit... jawel, bij de rivier! Shit, oversteken dus! Heel voorzichtig hebben we onze backpacks droog aan de overkant gekregen, maar we waren zelf inmiddels al tot ons middel nat. En als dat nu de enige plek was waar we door het water moesten... ik had voor de grap gezegd dat het me niets zou verbazen als we de rivier 6 keer zouden moeten oversteken - en dat bleek helaas ook zo te zijn! Als extra leuke aanvulling begon het ook nog te regenen, waardoor mijn schoenen bij de laatste oversteek inmiddels al zo doorweekt waren dat ik ze niet eens meer heb uitgetrokken. Goed, eindelijk klaar met die rivier... maar wat nu? Het stuk waar we liepen was niet een beetje, maar enorm overwoekerd met struikgewas en gras, waardoor het pad niet of nauwelijks meer te vinden was. Dus we raakten continu de weg kwijt - weer terug, toch de andere kant op, dan weer een stuk door de manshoge kletsnatte bush ploeteren... en het regende niet alleen, maar intussen begon het ook donker te worden. En wat had ik ook alweer gezegd over in het donker hiken?
Ik voelde me wel een beetje wanhopig worden, want het zag er niet naar uit dat we die campsite ooit nog zouden vinden. Dus op een gegeven moment zat er niets anders meer op: we moesten kamperen in de bush! Gelukkig had Victoria een dekzeil bij zich, dat we vastmaakten aan een boom. Toen we daar eenmaal onder zaten uit de regen voelde ik me al ietsje minder miserabel. Het feit dat we ook een campinggasje én eten bij ons hadden deed mijn stemming nog wat stijgen, en toen we uiteindelijk warm en droog in onze slaapzakken lagen en ik mijn flesje Schotse single malt whiskey tevoorschijn haalde, was het zowaar gezellig daar onder dat zeil! Maar het voelde wel als een avontuur, zomaar in the middle of nowhere slapen... Gelukkig hebben we geen ongewenste bezoekers onder ons zeiltje gehad

.

De volgende ochtend was het zowaar droog dus we konden snel weer op weg. Na een half uur bereikten we een beekje waar we ontbijt konden maken, en daarna waren we binnen 10 minuten op campsite 9! Echt, wat een opluchting! De andere drie waren inmiddels al vertrokken richting Silotwane, maar wij besloten dat we al wel genoeg avontuur hadden gehad voor deze keer. Na een frisse duik in de rivier (nu vrijwillig!) zijn we met wat lichte bepakking weer op pad gegaan, om de rest tegemoet te hiken. Maar toen we eenmaal in het open veld liepen was het weer hetzelfde verhaal - pad kwijt, pad weer gevonden, pad weer kwijt. Het gras staat nu gewoon echt te hoog om goed je weg te kunnen vinden, dus we waren weer aardig aan het klooien. Uiteindelijk bereikten we de rivier, die je moet oversteken om richting Silotwane te gaan. Victoria en ik keken elkaar aan - gaan we dit weer doen? - en besloten toen om terug te gaan. We wilden niet weer het risico lopen om te verdwalen. Dus zaterdagmiddag hebben we heerlijk op campsite 9 doorgebracht, beetje eten maken op het gasje, beetje badderen in de beek, heel relaxt!
Toen de anderen uiteindelijk terugkwamen van Silotwane waren ze erg opgelucht om ons gezond en wel op de campsite aan te treffen. Want Malolotja is zo afgelegen dat je er nauwelijks tot geen mobiel bereik hebt. Ze waren uiteraard wel wat ongerust geweest, maar gelukkig was alles nu ok. Zondag zijn we met zijn vijven het park weer uitgehiked, nadat we eerst 's ochtends nog een wandeling gemaakt hebben. In alle vroegte liepen we het veld in en zijn we een heuvel opgeklommen, om te kijken of we dieren zouden zien. Die hebben we helaas gemist, maar eigenlijk gaf dat niets. Want om daar zo te zitten, op de top van die rots, compleet met campinggasje en een verse kop koffie, en dan de ochtendmist tussen de bergen te zien hangen en vervolgens langzaam de zon te zien opkomen, dat was echt geweldig!

Ik heb mijn dosis avontuur voor deze maand dus wel weer gehad. Overigens niet alleen in Malolotja, want de dag voordat ik vertrok bleek dat je voor spannende momenten soms helemaal niet ver weg hoeft te gaan. Op donderdagmiddag was ik hier wat aan het inpakken en opruimen, en op een gegeven moment stond ik op de veranda van mijn keukentje de afwas te doen. Ineens hoorde ik wat geritsel in het gras, wat duidelijk anders klonk dan een kikker of hagedis. Ik keek achterom... en daar kronkelde een grote donkergrijze slang!! Hij gleed door het gras richting mijn Wendy House (ik was gelukkig in de keuken!) en kroop daar vervolgens onder. Ik ben intussen heel langzaam, op mijn tenen, de keuken ingegaan, met de onderste deur dicht. De slang lag een tijdje onder mijn Wendy House en vervolgde daarna zijn weg richting het huisje van James, waarna ik hem niet meer zag. Uiteraard was ik alleen op dat moment, wat me best wel een beetje bang maakte. Ik vermoedde namelijk dat dit een black mamba was, een van de gevaarlijkste slangen van Swaziland. Als je daardoor gebeten wordt dan moet je snel zijn, want anders...
Mijn angst maakte dat ik ervan overtuigd was dat er nóg een slang onder mijn Wendy House lag, namelijk een cobra. Toen babe Mamba en PC-volunteer Rob uiteindelijk hier terugkwamen en het checkten, bleek die slang gelukkig alleen in mijn bange hoofd te zitten, want het was een plastic zak! Daar kon ik wel weer om lachen, maar ik ben sindsdien wel wat meer op mijn hoede merk ik. Wat scheelt is dat het gras nu gemaaid is en er aardig wat onkruid is gewied, wat het terrein minder aantrekkelijk maakt voor slangen. Maar ja, je weet gewoon dat ze hier voorkomen en leven, dus voortaan toch maar een beetje opletten...

Kortom, mijn leven hier is nog steeds allesbehalve saai! Daarom was ik erg blij deze week met wat rustige dagen werken op de veranda, of als het regende in mijn Wendy House. Overigens kreeg ik wat vragen of ik iets merk van de onrust in Zuid-Afrika, maar dat is hier in Swaziland in elk geval niet zo. Morgen ga ik naar Malelane, kan zijn dat het daar anders is, maar Zuid-Afrika is zooo groot.. ik verwacht het in elk geval niet. Met wat ik uit de Zuid-Afrikaanse kranten haal valt het volgens mij ook wel mee. Er zit hier nu eenmaal nog heel veel oud zeer van de apartheidsperiode, wat jaren, zo niet generaties kost om te verwerken... Ik hou jullie op de hoogte in elk geval, tot snel!