Vandaag is het precies een half jaar geleden dat ik in het vliegtuig stapte richting Swaziland. Ik zie het nog zo voor me op Schiphol: net iedereen daggezegd, de douane door, en daar stond ik dan met mijn paarse koffertje en mijn grote wandelschoenen aan! Op dat moment sloeg echt even de twijfel toe: wat ga ik in godsnaam doen, waarom zo ver weg, helemaal alleen, en waar kom ik wel niet terecht? Gelukkig is dat gevoel zoals bekend vrij snel omgeslagen toen ik eenmaal hier was!

Deze week vlak voor Pasen is het hier opnieuw niet al te druk betreft activiteiten. James en babe Mamba hebben wat extra dagen vrij en er zijn weinig besprekingen en bezoeken. Dinsdag kwam er nog wel een sponsor langs die rondgeleid werd en waarmee het nodige overlegd moest worden, maar meer dan een eenvoudige lunch inelkaar draaien (uiteraard

) hoefde ik daar niet voor te doen. Daarom had ik de afgelopen dagen tijd om me bezig te houden met de database. Nadat we twee weken geleden de formulieren waarmee we de voortgang in de tuinen meten uitgebreid getest hadden tijdens de bezoekrondes, hebben Kathy, ik en uiteindelijk ook James ze daarna uitgebreid besproken. Het is nu zo goed als helder hoe we het willen hebben, dus ik heb die formulieren vervolgens aangepast en de wijzigingen 'vertaald' naar hoe het er in de database uit moet komen te zien. Dat heb ik Jon 'de databaseman' weer gemaild, en die gaat er nu mee bezig.
Daarnaast heb ik met Kathy overlegd wat ze nog graag gerealiseerd wil zien in deze laatste maand en wat ik nog kan doen. Aangezien ik al een tijd geleden een communicatieplan geschreven had met daarin een voorstel voor het bouwen van een eenvoudige website, hebben we besloten dat ik daar in elk geval een goed begin mee maak hier. Kathy kende iemand in Amerika die al eerder wat kleine dingen op websitegebied voor haar had gedaan, dus daar ben ik nu mee aan het mailen. Volgens mij hoeft het niet zo ingewikkeld te zijn om snel iets neer te zetten - het kan toch geen website met allerlei toeters en bellen worden, want dan is 'ie met deze vooroorlogse internetverbinding uiteindelijk hier niet eens te zien. Het gaat erom dat er straks iets staat, zodat Vusumnotfo in elk geval ook online wat exposure krijgt - wat het voor toekomstige sponsoren en fondsen alleen maar makkelijker maakt (én voor mij, als ik wil uitleggen bij wat voor organisatie ik precies gezeten heb). Ik ben dus nu allerlei teksten aan het (her)schrijven voor de site, uiteraard in het Engels. Dat is toch nét even een ander verhaal dan wanneer je in je moedertaal schrijft, maar ik krijg wel steeds meer vertrouwen in mijn schrijven. Uiteraard laat ik alles nog nakijken door native speakers, maar toch - leuk om mezelf daar wat in te trainen!

Ik heb dus lekker veel kunnen doen vorige week, maar uiteraard was er in het weekend ook tijd voor leuke dingen. Zaterdag gewoon gewerkt, maar zondag ben ik met Jennifer richting House on Fire gegaan waar weer livemuziek was. Dit keer speelde er een Zuid-Afrikaanse band, FreshlyGround - ik herkende zelfs een nummer, dus kan best dat ze in Europa ook bekend zijn. Ondanks de miezerregen was dat echt heel erg leuk. Lekker gedanst en wat biertjes gedronken (doe ik ook niet zo vaak meer - dus dat merk je dan meteen

) en vooral ook veel mensen tegengekomen. Daardoor realiseerde ik me dat ik hier eigenlijk al best veel mensen ken! Ongelooflijk hoe snel je hier een netwerk opbouwt - het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat Swaziland zo klein is en de blanke minderheid daarom nog kleiner.
Een groot deel van die minderheid bestaat overigens uit PeaceCorps-volunteers. Ik bedenk me wel eens hoe het moet zijn als je hier 2 jaar zit... Want de verhalen die ik soms hoor maken me niet bepaald jaloers. Je kunt bijvoorbeeld geen keuze maken voor het land waar je naar uitgezonden wordt, hoogstens voor het continent - want het land wordt door PeaceCorps bepaald. Kate, één van de vrijwilligers die hier regelmatig logeert op woensdag, zei dat ze toen ze het hoorde eerst dacht 'Switserland', en toen 'Swa-zí-land'? Als je hier dan aankomt krijg je eerst een training van 3 maanden, waarin je nauwelijks vrije tijd hebt. Vervolgens word je min of meer gedropt in een community waar je mag gaan uitvinden waar behoefte aan is en wat jij daar kunt gaan doen. Alsof die mensen op jou zitten te wachten, denk ik weleens. Veel PC-vrijwilligers geven uiteindelijk les op scholen en allerlei hiv-aidstrainingen, dus het is zeker wel nuttig. Maar toch...
Het meest bizarre verhaal over PeaceCorps vond ik toch wel dat van Victoria. Zij is medisch biologe en heeft voordat ze hier kwam jaren in een laboratorium gewerkt. Toen ze hier dus aan de slag ging was dat uiteraard ook in een lab in een ziekenhuis. Totdat de PeaceCorps-directie dat via-via hoorde... ze mocht dat werk niet meer doen, want stel je toch voor dat ze in aanraking kwam met geïnfecteerd bloed! Is het niet idioot? PeaceCorps is als de dood dat ze worden aangeklaagd door overbezorgde ouders van vrijwilligers - en met het Amerikaanse rechtsysteem in mijn achterhoofd kan ik daar nog wel inkomen. Maar het feit dat Victoria niet een document kon tekenen dat verklaarde dat ze geheel en al zelf verantwoordelijk was voor wat dan ook vind ik wel heel bizar. Ze zei toen ze me dat vertelde ook dat ze er daarna sterk over had gedacht om ermee te kappen en gewoon weg te gaan. Maar ze heeft toch doorgezet en er uiteindelijk wat van gemaakt. Door dit verhaal realiseer ik me opnieuw hoeveel geluk ik heb gehad dat ik bij Vusumnotfo terecht ben gekomen en kan doen waar ik goed in ben. En dat ik vanuit Masizakhe ben gegaan, een organisatie die me alle vrijheid geeft - PC-volunteers mogen bijvoorbeeld niet ongevraagd de grens over! Twee weken vantevoren toestemming vragen, dat soort dingen. Ben je dan volwassen of niet vraag ik me af... Anyway, gelukkig levert het wel hele leuke mensen op waar ik inmiddels goed bevriend mee ben.

Ik ga nog snel even wat opruimen nu en dan mijn tas inpakken. Want had ik aanvankelijk weinig plannen voor Pasen, toen ik Victoria vorige week sprak hadden we het erover dat we eigenlijk nog een keer in Malolotja willen hiken. Aangezien Victoria al zolang als ze hier is Silotwane, de bijna-hoogste berg van Swaziland, wil beklimmen, gaan we een poging wagen. Dus weer kamperen in de bush, tentje mee, beetje whiskey voor de koude nachten... ik heb er zin in! En bij deze beloof ik mam dat ik dit keer niet in het donker ga hiken

. Hele fijne Paasdagen allemaal, hopelijk eindelijk met wat lentezon! Tot gauw!

P.S. MTN, de Swazi mobiele provider (de enige ook) heeft besloten dat er vanaf vandaag (géén grap!) voor elk mobiel nummer een 7 moet komen. Mijn telefoonnummer is vanaf vandaag dus 00 268 7 657 2667.