Met brandende handen zit ik achter mijn laptop te typen. Niet omdat ik nou zo graag mijn verhaal kwijt wil (alhoewel mijn weblog schrijven altijd leuk is), maar letterlijk. Want ik heb vanochtend zo'n 100(!) chilipepers opengesneden en ontdaan van hun zaad. Het is nu namelijk voor veel planten de tijd om zaden te oogsten en te bewaren, en aangezien James en babe Mamba het werk in de tuin bijna niet aankunnen heb ik ze daar wat bij geholpen. Leuk om te doen, maar ik moet vooral niet in mijn ogen wrijven de rest van de dag...
.

Deze week was het eindelijk weer even rustig hier, na alle workshops en trainingen van de afgelopen tijd. Kathy heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om zich met achterstallig papierwerk af te zonderen in Zuid-Afrika, wat niet alleen voor haar maar ook voor ons fijn is. Ze was namelijk zo druk en gestresst de afgelopen tijd dat dat op James, babe Mamba en op mij begon over te slaan, dus voor iedereen is dit even goed. Dat is soms wel gek, dat ik hier in tegenstelling tot in Nederland nauwelijks stress ken, terwijl Kathy af en toe niet meer weet waar ze het zoeken moet met alles wat er moet gebeuren. Delegeer dan meer, zou je zeggen, maar het jammere is dat dat heel lastig kan. Waar je in het Westen altijd wel iemand kunt vinden die gekwalificeerd genoeg is om het werk voor je te doen, daar is dat hier een ander verhaal. Vooral in de landelijke omgeving hier is het vinden van goed personeel nogal een opgave. We hadden bijvoorbeeld iemand voor de tuin, Phinda, die zijn werk in het begin best goed deed. Maar het ontbrak hem aan verantwoordelijkheid en initiatief, eigenschappen die hier helaas weinig voorkomen. Dat heeft met heel veel dingen te maken, onder andere met het schoolsysteem dat ervoor zorgt dat mensen heel goed worden in exact reproduceren wat de leraar vraagt, maar dat geen zelfstandig nadenken en eigen inbreng stimuleert. Sterker nog, een eigen mening wordt hier vaak als lastig gezien.
Ook bij de opvoeding van kinderen geldt vaak het credo 'doe wat je gezegd wordt of anders krijg je een tik'. Je kunt je dus voorstellen dat mensen die wél lef en initiatief tonen vaak met een mengeling van irritatie en jaloezie bekeken worden. Aangezien Kathy een van die mensen is (zonder dat had ze Vusumnotfo nooit op het niveau kunnen krijgen waarop het nu is) heeft ze ook best wel eens last van die afgunst. Dat merkt ze dan doordat er over haar gekletst wordt en ze via-via een verzonnen verhaal hoort. Over de honden bijvoorbeeld, dat ze iemand aangevallen zouden hebben (en geen spoor van een beet of schrammen te zien), dat ze een band van een rijdende auto kapot zouden hebben gebeten (natuuuurlijk) of dat ze mensen de weg naar de watertank blokkeren. Echt, dat soort verhalen is al zo vaak rondgegaan... en steeds wanneer ze denkt dat het opgelost is duikt er weer een nieuw gerucht op. Je moet het maar kunnen hoor, je als vrouw alleen staande houden in het grote door mannen gedomineerde dorp dat Swaziland heet... Al dit soort verhalen en gebeurtenissen maken dat ik enorm veel respect heb voor Kathy en voor de manier waarop ze Vusumnotfo runt. Hopelijk komt ze na dit weekje wat uitgeruster terug!

Afgelopen vrijdagavond had ik eindelijk weer met Jennifer en victoria afgesproken. Het was door alle drukte en familiebezoeken alweer veel te lang geleden dat we elkaar gezien hadden, dus tijd om samen te eten en bij te praten. Jens moeder was hier voor een week dus die kwam uiteraard ook gezellig mee. Zondag zou ze echter alweer richting de States gaan en Jen zou haar wegbrengen naar het vliegveld in Nelspruit (ZA). Maar omdat een familielid uitzwaaien nou niet het meest leuke is om te doen, en Jen dan bovendien in haar eentje weer terug zou moeten naar Swaziland, vroegen ze mij vrijdagavond of ik het weekend meewilde naar Nelspruit. Aangezien ik toch weinig andere plannen had, kwam me dat prima uit. Dus zaterdagochtend vroeg vertrokken we hier om de huurauto die middag in te leveren. Jens moeder wilde vooral wat rusten en bijkomen van alle indrukken voordat ze aan haar lange vliegreis begon, dus Jen en ik zijn samen Nelspruit ingegaan, naar de Riverside Mall. En echt, als je me in Nederland zou vertellen dat ik een middag in een winkelcentrum zou doorbrengen, dan zou ik je uitlachen. Maar hier ligt dat op de een of andere manier toch nét iets anders. We liepen naar binnen en schoten van de ene verbazing in de andere. 'Oh, kijk, vers schepijs! Oh, ze hebben echte pizza's! Oh, een bioscoop!!' Jen en ik keken elkaar aan en we moesten ineens enorm lachen om onszelf, hoe we toch van stedelingen zo getransformeerd zijn naar plattelandsbewoners!

Er is bij mij in de buurt inderdaad ook niet veel, en zelfs in Mbabane is het winkelaanbod maar zo-zo, dus we hebben even een middagje Westers Winkelen gedaan. En ons serieus uitstekend vermaakt in de Mall! Het enige was dat we na een uurtje of twee allebei duizelig werden van al het kunstlicht en echt even naar buiten moesten. Door ons halve kampeerbestaan hier zijn we het gewoon niet meer gewend om zo lang achter elkaar binnen te zijn... Dat wordt vást even wennen straks in Nederland.

Ik heb trouwens weer wat foto's op mijn blog gezet deze week in Malelane, dankzij de extra fotoruimte die ik van mijn lieve vader heb gekregen

. Hanna, mijn Finse huisgenoot, was nog niet in Malelane en eigenlijk ook nog niet echt in Zuid-Afrika geweest, dus woensdagmiddag zijn we samen de grens over gegaan (zonder moeilijkheden gelukkig, maar wederom met de vraag van een officier of ik getrouwd was... Ach, inmiddels lach ik erom en weet ik hoe ik ermee om moet gaan, maar het blijft bizar). In Malelane kon ik eindelijk weer even internetten, want Kathy had het handige usb-stickje deze week meegenomen waarmee ik dat, traag maar gestaag, vanaf mijn laptop kan doen. Ik had alleen zoveel foto's dat ik na anderhalf uur net tweederde had geüpload, en toen ineens was mijn tijd op. Er volgt dus nog meer, wie weet zelfs via mijn stickje hier, maar dat is echt even afwachten...

En intussen is het alweer vrijdagavond... Ik heb net mijn zelfgemaakte chilisaus geproefd, en de vlammende vingers waren het waard

. Kathy is weer terug uit Zuid-Afrika, dus nu kan ik hopelijk mijn blog plaatsen. Heel erg bedankt weer voor alle leuke reacties en mailtjes, daar werd ik erg vrolijk van! Tot snel!!