Het is half 11 's ochtends en ik heb er al bijna 6 uur opzitten. Want er zijn weer workshops voor het Food Security-project hier deze week, waar ik uiteraard ook mijn aandeel in heb. Maandag en dinsdag hebben we opnieuw alle tuinen bezocht (het planten tellen konden we dit keer gelukkig overslaan, en gisteren, vandaag en morgen zijn de deelnemers hier voor hun training. Ging het bij de vorige editie begin februari al over voeding en eten, nu wordt dat onderwerp nog uitgebreider behandeld. Dé manier om dat in de praktijk te brengen is natuurlijk door de cursisten zelf te laten koken. En aangezien ik hier inmiddels de culinaire status van chefkok heb verworven, is het coördineren daarvan deze week wederom mijn taak.

Gelukkig koken de twee dames, Grace en mage Shongwe (degene die mij mijn Swazi naam gegeven heeft, want haar dochter heet ook Nomsa) de drie hoofdmaaltijden, maar een deel van het ontbijt en allerlei extra's komen voor mijn rekening. Samen met een groep deelnemers gaan we dan aan de slag, eerst de tuin in om te zien wat we daar uit kunnen halen, en vervolgens wassen, snijden en bakken. Dat is echt zo leuk, om samen met een klein groepje Swazi's te koken en te zien hoe zij het doen. Vooral de verschillen zijn soms erg grappig. Gisteren hebben we bijvoorbeeld zonnebloempitten geroosterd met sojasaus (erg lekker trouwens!). Toen we daarmee begonnen keek een aantal dames me wat gek aan. 'Hee, dat is toch kippenvoer? Gaan we dat echt eten?' Maar zodra het klaar was en ze het proefden waren ze om. Ook de warme gebakken banaan met kaneel vond iedereen lekker, maar stuk voor stuk kwamen ze naar me toe met de vraag of het ook in de koelkast kon! Swazi's schijnen nooit warm fruit te eten, dus het kwam daarom nogal gek op ze over. En ondanks dat niet iedereen Engels spreekt en mijn kookvocabulaire in SiSwati meestal niet verder komt dan 'heet' (shisa) en 'lekker' (mnanzi) moeten we vaak heel erg lachen om elkaar, gewoon om de verschillen maar ook om wat we van elkaar leren. En als dan later iedereen zit te eten en ik mensen hoor zeggen dat ze het lekker vinden, dan voel ik me toch wel een beetje trots dat we dat zo samen hebben gedaan.

Vooral tijdens dit soort mooie momenten realiseer ik me steeds meer dat mijn tijd hier eindig is en ik op een zeker moment weer terugmoet naar de Westerse wereld. Bijvoorbeeld afgelopen dinsdagochtend, toen we de tuin van Madeli bezochten (familie: daar zijn jullie ook geweest, was de eerste tuin - degene die zo lekker rook)) en ze ons toen we klaar waren gekookte pinda's bracht, uit eigen tuin. Jawel, gekookt - en echt, die zijn zoveel lekkerder dan wanneer ze geroosterd zijn! Toen ik daar zo in de ochtendzon onder een boom mijn pinda's zat te doppen, besefte ik me weer hoe mooi het hier is en hoe ik het naar mijn zin heb. En inderdaad dat dit over een paar maanden voorbij is. Misschien geniet ik er ook juist daarom zo van, want om hier definitief te gaan wonen zou toch wel een ander verhaal zijn. Alhoewel ik hier makkelijk nog een tijd zou kunnen blijven, alleen al qua werk wat er bij Vusumnotfo te doen is.
Om die reden vroeg Kathy me in januari dan ook ineens of ik mijn verblijf hier wilde verlengen. Pfoe, dat was geen makkelijke beslissing. De weken daarna heb ik daar heel veel over nagedacht én veel over gepraat, met name met Paul. Uiteindelijk hebben we samen besloten dat ik hier één maand langer blijf en dat we in mei gaan reizen in plaats van in april. Eind mei kom ik dan met Paul terug naar Nederland, als alles lukt met het ticket dan is dat om precies te zijn op zondag 30 mei.

Maar tot die tijd geniet ik hier nog lekker van mijn werk, van de omgeving en van mijn kleine houten huisje. Wat wel even wennen was is dat ik sinds twee weken weer een huisgenoot heb. Wederom een Finse dame, Hanna, die de stage voor haar opleiding hier doet door op verschillende pre-schools mee te lopen. Vooral in het begin was ze wat verlegen, maar ze wordt steeds opener en we kunnen het prima samen vinden. Alleen is het knusse hutje dan ineens toch wel erg klein... Gelukkig zijn de door Kathy bestelde kasten begin deze week gearriveerd, en hebben Hanna en ik gisteren ons hele Wendy House omgegooid. Had ik eerst al mijn kleding en spullen op een bureau liggen, nu heb ik een heuse ladenkast met zelfs boekenplanken erboven! En die twee extra vierkante meters die we hebben maakt echt dat het voelt alsof we in een balzaal wonen. Gek hoor, hoe snel je gewend raakt aan een kleine ruimte... aan de andere kant woon ik hier toch vooral buiten, dus het grootste deel van de tijd breng ik op mijn veranda door. Absoluut geen reden tot klagen dus.

Het is zo alweer lunchtijd, en ik ga dan met een groep deelnemers de braai van vanavond voorbereiden. Vlees marineren in honing-mosterd-thijmdressing, dat soort dingen. Wat ik nog graag even wil zeggen is ondanks dat ik niet snel reageer, ik echt heel erg blij ben met alle mails! Superleuk om zo ineens een berichtje van iemand te krijgen, als je zo ver weg zit maakt dat soms je hele dag goed. Bedankt daarvoor, ook voor de reacties op mijn blog. Tot gauw!