Na bijna 3 weken hier is mijn familie maandag weer op het vliegtuig gestapt. Eigenlijk besefte ik pas toen ze weg waren hoeveel we wel niet hebben gezien en gedaan samen. Van worstjes roosteren op een vuurtje in the middle of nowhere tot een luxe braai op onze veranda met zeezicht in Kaapstad; van een rondleiding in de Royal Residence van de koning door een man in dierenvellen tot de verhalen van een ex-gevangene op Robbeneiland; en van bergwandelen in de groene heuvels van Malolotja tot het rondtoeren en turen naar wild in het Krugerpark. Ook al was het qua sfeer en regelwerk nog steeds Afrika, ik heb mijn familie geloof ik in een behoorlijk Westers tempo mijn omgeving hier laten zien.

Afgelopen week zijn we vooral hier in de buurt op pad geweest, waarvan 2 dagen naar het Krugerpark. Dat is immers ook maar 3 kwartier rijden hier vandaan, dus bijna in de achtertuin

. We hebben behoorlijk wat wild gezien, zoals overstekende nijlpaarden, uitbuikende leeuwen en een cheetah die vlak voor ons uitliep op de weg, echt heel mooi. Ook zijn we meegeweest op een morning walk, waarbij we om half 5 's ochtends met 2 gidsen vertrokken richting de bush. Na een tijdje rijden werd de auto geparkeerd, waarna we helaas eerst moesten wachten totdat de regen (ja, alweer!) wat minder werd, maar toen dat het geval was gingen we op pad. Dat was echt een gaaf gevoel, gewoon lopend het Krugerpark in, terwijl je weet dat er leeuwen, olifanten en luipaarden in de buurt zijn! Op een gegeven moment zagen we niet ver van ons vandaan een neushoorn. Aangezien hij sliep moesten we heel voorzichtig zijn, omdat zijn gehoor juist dan uiterst scherp is. Dus wij op onze tenen richting het beest, op een gegeven moment zelfs half gebukt door de bush tijgerend, best spannend. We kwamen uiteindelijk vrij dichtbij, op hooguit 20 meter afstand. Echt bijzonder was dat, om als het ware ook onderdeel van die immense natuur te zijn, wetend dat dat niet geheel zonder gevaar is. Ons werd vantevoren ook verteld dat wat er ook gebeurde, we never nooit mochten gaan rennen. Want: 'food runs', zoals iemand het mooi verwoordde. Ook al hadden beide gidsen wel een geweer bij zich en waren ze uiterst gefocust op de veiligheid, het had toch iets avontuurlijks. Mijn moeder zei achteraf dan ook dat ze erg blij was dat we onderweg geen leeuw zijn tegengekomen.

Ik had het geluk dat het wat mijn werkzaamheden betreft kon om die 2 dagen met mijn familie naar Kruger te gaan. Gelukkig hadden mijn ouders en broers al vrij snel door waar ze moesten zijn en wat ze konden doen, want uiteraard moest er hier ook gewoon gewerkt worden. Afgelopen vrijdag kregen we namelijk belangrijk bezoek bij Vusumnotfo, van niemand minder dan de Amerikaanse ambassadeur. Hij was erg geïnteresseerd in wat we hier allemaal doen, dus we voelden ons ook best wel een beetje vereerd dat hij een hele dag langskwam. En drie keer raden wie er verantwoordelijk was voor de catering... ik dus! Dat was wel weer even spannend, je moet er immers niet aan denken dat zo'n man je eten niet lekker vindt - of erger. Gelukkig vielen mijn pompoen-zoete aardappelsoep en salade goed in de smaak en kreeg ik zelfs complimenten. Ook lukte het nog net om het zelfgemaakte maïsbrood na twee eerder mislukte baksels aan de ambassadeur en zijn assistent te presenteren, dus ik was tevreden. En ik vergeet nu nooooit meer hoe ik maïsbrood moet bakken

.

Natuurlijk heb ik pap, mam, Lennart en Rutger ook twee tuinen laten zien, als onderdeel van het Food Security-project waar ik voor werk. Dat dreigde ondanks meerdere pogingen vanwege allerlei drukbezette mensen bijna te mislukken, maar op de ochtend van vertrek reden we dan toch eindelijk richting Emvembili, een van de communities waar ons project loopt. Mijn familie vond het erg leuk om de tuinen te bekijken, dat gaf ze meteen ook een goed beeld van waar ik nu precies mee bezig ben. Het hele Permaculture-idee achter het tuinieren werd gaandeweg ook wat duidelijker, dus ik geloof dat ik inmiddels al aardig wat lapjes grond toegewezen heb gekregen voor als ik terug in Nederland ben!

Vandaag en morgen geven we hier workshops aan PeaceCorps-vrijwilligers over Permaculture gardening, dus het is meteen weer lekker druk. En volgende week zijn de Swazi deelnemers opnieuw aan de beurt, dus ik heb gelukkig niet te klagen over gebrek aan werk

. Tot snel weer!