Februari alweer... wat gaat de tijd ontzettend snel! En tegelijkertijd heb ik het gevoel alsof ik hier geen 4 maanden, maar al ruim een jaar ben. Nederland voelt met al die kou en sneeuw ook echt heeeel ver weg!

De afgelopen week hier begon goed, met een geüpdate versie van de database van Jon (de programmeur uit de UK die vanuit daar vrijwillig aan de database werkt). Dus ik meteen enthousiast aan de slag, maar er bleken nog steeds wat bugs (foutjes) in te zitten. Ik heb hem meteen die dag mijn opmerkingen teruggestuurd, en vervolgens is het weer wachten... Niet dat ik me verveel in de tussentijd (Kathy had een heeele uitdagende klus voor me, namelijk ál haar sleutels uitzoeken, uitproberen en indexeren... tsja, it's all for the good cause denk ik dan maar), maar de tijd begint zo langzamerhand wel een beetje te dringen.
Dat is soms echt het lastige van werken in Afrika, dat je zo afhankelijk bent. Van anderen op wie je moet wachten, maar ook zijn er hier heel veel externe factoren die je werkdag danig in de war kunnen schoppen. Kathy heeft bijvoorbeeld regelmatig dat ze een planning maakt voor die dag om zich ergens op te storten, maar dat er om 9 uur 's ochtends al zoveel tussendoor is gekomen dat ze de dag eigenlijk wel kan afschrijven betreft concentratie. Mensen maken hier namelijk meestal geen afspraak als ze wat willen, nee, ze komen gewoon langs. Dus dan moet jij tijd voor ze maken, want 'geen tijd hebben' is echt iets Westers. Kathy kent behoorlijk veel mensen uit de communities hier, dus er komt nogal eens iemand aanwaaien. Daarnaast gebeurt het helaas ook nogal regelmatig dat er iemand doodgaat, en dan is een familiebezoek brengen wel zo beleefd, of je daar nu tijd voor hebt of niet (de begrafenis zelf schijnt hier vaak een hele nacht te duren, dus er is wat voor te zeggen om die over te slaan).
Ook internet is hier soms een dagtaak, zeker als je iets moet downloaden. Of de electriciteit valt 6x per dag uit, wat best wel storend is voor je productiviteit. Met kerst hadden we zelfs geen water, en dan wordt koken ineens best een uitdaging. Uiteindelijk was dat wel op te lossen met regenwater, maar dit soort dingen maken dat je soms een dag met iets bezig bent wat in de Westerse wereld een uur kost. Kathy heeft ooit een hele mooie soort van '25 golden rules' voor Amerikaanse PeaceCorps-vrijwilligers geschreven, en daar staat onder andere het volgende in:
'The saying that 'what takes a day in USA takes a week in Africa, what takes a week in USA takes a month in Africa, what takes a month in USA takes 1 year in Africa' is close to true for reasons that you have no control over.'
Nog een leuke:
'Keep a lot of irons in the fire, i.e. the secret of patience is to do something else in the meantime.'
TIA denk ik dan maar, wanneer ik weer een extra potje Freecell doe terwijl mijn computer verbinding probeert te krijgen

.

Verder ben ik afgelopen week weer richting de grens gegaan (is hier maar 8 km. vandaan) om mijn Zuid-Afrikaanse internettijd op te maken én om mijn visum voor Zuid-Afrika te vernieuwen. Dat laatste bleek alleen niet zo simpel als Kathy en ik dachten. Kathy krijgt namelijk elke 3 maanden een nieuw visum om Z-A in te kunnen en verkeerde in de veronderstelling dat dat voor mij ook wel zou gelden. Maar toen ik een paar weken eerder bij de grens kwam en aangaf dat ik een nieuw visum nodig had, kreeg ik een heel verhaal met dat dat niet kon en ik eerst terug moest naar Nederland! Dat terwijl ik niet eens in Z-A zelf verblijf maar in Swaziland... tijd voor Kathy voor een telefoontje met iemand die ze kent bij de grens (altijd handig). Die zei hetzelfde: dat ik om weer een visum voor 3 maanden Zuid-Afrika te krijgen Afrika uitmoest! Lekker arrogant van Zuid-Afrika, om voor het gemak het hele continent maar tot hun grondgebied te rekenen. Aan de andere kant: mensen staan niet bepaald te dringen om Zimbabwe of Botswana in te mogen, dus ergens snap ik het ook wel. Zeker met de Worldcup in het vooruitzicht... Maar goed, daarmee was mijn probleem nog niet opgelost. Kathy vroeg waarom zij wél elke keer een nieuw visum kreeg, en kreeg toen te horen: ja, jou kennen we. Ahaa... na voor de zekerheid nog een telefoontje met Home Affairs, die aangaven dat we daar in elk geval niet langs hoefden, werd het tijd voor een bezoekje aan de grens. Ik had mijn Swazi papieren met het verzoek voor een tijdelijke verblijfsvergunning bij me (overigens nog zonder reactie, want de Swazi overheid is verrassend genoeg niet bepaald de snelste) en ging met Kathy richting grens. Daar stelde zij me uitgebreid voor aan de douaniers aan de Zuid-Afrikaanse kant, legde uit dat ik géén misbruik maakte van de grens, bij haar aan het werk was, niet de intentie had om illegaal in Zuid-Afrika te gaan wonen, etcetera etcetera... en toen was het OK. Tsja, als je de mensen maar kent...

Ik moest alleen mijn nieuwe visum nog ophalen, en dat kon zodra die andere tijdelijke verlopen was. Dat heb ik afgelopen week dus geregeld, gelukkig zonder problemen. Het gekke was alleen dat toen ik de paspoortcontrole uitliep, en bij de douaniers in het hokje midden op de weg aangaf dat ik vandaag niet naar Zuid-Afrika ging, maar in de cultural village op de grens wat ging internetten met mijn laptop, één van de grenswachters me staande hield. Waar ik vandaan kwam, wat ik in Swaziland deed... vervolgens vroeg hij me hoe lang ik bezig zou zijn met internetten. Hmm, uurtje ongeveer, hoezo? Of ik na afloop dan wel even langs wilde komen in zijn kantoor. Ik keek hem niet-begrijpend aan - mijn paspoort en visum zijn nu toch in orde? Nee nee, dat was het niet, zei hij - en hij kéék me aan op een manier dat ik zeker wist dat dit niets, maar dan ook helemaal niets met mijn visum te maken had. Kun je je voorstellen, die man is nota bene in functie, en een belangrijke ook nog! No way dat ik hem in zijn kantoortje zou gaan opzoeken, maar ja, het is wel een douanier, en daar wil je geen last mee krijgen... dus wat nu? Toen mijn internettijd erop zat ben ik dus maar teruggelopen naar het grenshokje, met de boodschap dat de beste man me had gevraagd om in zijn kantoor te komen, maar dat ik helaas helaas een héél dringend telefoontje van mijn baas had gekregen en toch écht terugmoest naar huis. De grenswachters daar probeerden hem nog te bellen, wat jámmergenoeg niet lukte, en ik heb me snel uit de voeten gemaakt. Nu maar hopen dat die kerel me de volgende keer niet herkent...

De conclusie van dit hele verhaal is wederom dat dingen hier dus ietsje anders gaan dan in Nederland

. Maar ik checkte net mijn mail en zag dat ik een update heb van de database, dus daar ga ik nu lekker mee aan de slag. Wat tussendoor doen zoals je weblog schrijven helpt blijkbaar. Veel sterkte met het weer in Nederland (geloof dat ik daar zeker niet naar terugverlang) en tot snel weer!