Eindelijk was 'ie er weer gisteren: de zon! Wat heb ik die gemist afgelopen week. Want het was regen, regen en nog eens regen, alsof het nooit meer ophield. De Swazi's om me heen hadden het erover dat het wel eens vaker een dag of twee regent, maar zulke langdurige stortbuien met bijbehorende lage temperaturen komen niet vaak voor. De kranten stonden er ook vol mee, onder andere met dat er twee mensen waren gestorven door de kou, en verder allerlei foto's van rivieren die buiten hun oevers waren getreden en overstroomde stukken land. Het probleem hier is ook dat wanneer het langdurig regent alle onverharde wegen vrijwel onbegaanbaar worden, waardoor veel mensen hun homestead niet meer in of uit kunnen. Je zal er maar zitten, in je tochtige, lekkende hut met kleine kinderen die moeten eten en je hebt niets in huis... Dan heb ik hier gelukkig weinig te klagen wanneer het regent, want de combi over de verharde weg is 10 minuten lopen en mijn huisje is waterdicht. Toch was het geen fijn weer - vergelijk het met wanneer je op vakantie gaat en een week lang in een onverwarmde caravan slaapt, met koude douche en de electriciteit die het zo en dan laat afweten (vaak nét wanneer jij behoefte hebt aan iets warms). Dan heb je het op een gegeven moment wel gezien en verlang je naar een verwarmd huis waar je lekker bij kunt komen. Aangezien dat huis hier dus niet is, moest ik mezelf op een andere manier warm zien te houden. Want het is algemeen bekend dat ik een notoire koukleum ben (niet voor niets ben ik van oktober tot april in Afrika!), dus toen de temperatuur overdag rond de 15 graden met regen en wind bleef hangen en 's nachts soms tot onder de 10 graden daalde, heb ik alle warme dingen uit de kast getrokken die ik had, inclusief mijn winterjas die ik gelukkig mee had genomen. En vrijdag was ik het zo zat dat ik in Piggs Peak dikke handschoenen heb gekocht! Hopelijk heb ik ze niet vaak meer nodig hier, maar je weet maar nooit...

De enige dag vorige week dat het weer nog een beetje redelijk was was woensdag. Ik had aardig wat te doen betreft mail en internet, dus was van plan om richting Malelane of Mbabane te gaan. Kathy vroeg me toen of ik iets kon ophalen voor haar in Manzini, waar ik op mijn bliksembezoek aan de Spar op mijn aankomstdag na nog niet eerder geweest was. Dus ja, graag - altijd leuk om weer een nieuwe plek te ontdekken. James bracht me 's ochtends naar de bushalte hier vlakbij, en in no time zat ik in de combi die me naar Buhleni bracht, waar ik moest overstappen. Daar was een snelbus naar Manzini, die me een uur later netjes afleverde op het busstation. Nadat ik mijn boodschap voor Kathy had gedaan, vond ik een tentje waar ze serieus cappuccino serveerden, mmmmmmh! Daarna ben ik verder de stad ingegaan, want Manzini is zeker in vergelijking met Mbabane toch wel meer een stad te noemen, zeker betreft alle winkels. Ik heb mezelf dus getrakteerd op een paar uurtjes shoppen - dat was echt zo lang geleden! Niet dat ik veel gekocht heb, ik ben streng geweest en heb alleen gehaald wat ik nodig had, maar toch, het was even heel erg lekker om te doen. Ook internet was relatief snel en betaalbaar, dus voor ik het wist zat ik er een paar uur achter. Toen keek ik op een gegeven moment op mijn horloge en zag ineens dat het al kwart voor vijf was. Shit, ik moest natuurlijk wel weer terug naar huis met het openbaar vervoer... dus snel richting busstation gegaan. Maar helaas, de snelbus was al weg, dus ik moest met een gewone combi richting Buhleni. Die wachten op een busstation altijd totdat ze helemaal vol zijn, dus we gingen pas om half zes weg... toen kreeg ik het toch wel een beetje benauwd. Zou er nog wel een combi zijn in Buhleni om me naar huis te brengen? Een paar weken geleden had ik een zelfde soort situatie met Linnea toen we uit Malelane (Z-A) kwamen en we niet zeker wisten of er bij de grens nog wel een combi naar Ngonini ging. Toen hadden we geluk, maar dit keer wist ik het niet zo zeker. Op het moment dat de combi in Buhleni arriveerde was het al aan het schemeren, en bizar genoeg leek het alsof alle vrouwen er van de aardbodem verdwenen waren. Ik stond dus midden tussen de kerels, waarvan er eentje riep dat er zo een combi zou komen, een andere zei dat er over een half uur eentje zou komen, weer een aantal anderen me vroegen hoeveel geld ik had en dat ze me wel naar huis wilden brengen, en nummer zoveel zei 'You're beautiful' en 'I wanna be your friend'... dus toen stond ik voor een dilemma. Zoals de meeste mensen wel weten heb ik altijd wat moeite met het inroepen van hulp, aangezien ik graag alles zelf wil doen en regelen. Ik vond ook eigenlijk dat ik zelfstandig naar huis moest zien te komen - het was immers mijn eigen schuld dat ik zo laat was. Maar toen dacht ik bij mezelf: volgens mij is het nu tijd om dit principe overboord te zetten, aangezien het niet veilig is om met één van deze mannen mee te gaan. Ik moest een paar keer slikken, maar heb toen James gebeld, die me sowieso al zou ophalen van de bushalte vlakbij huis. Hij vond het uiteraard geen probleem en was al onderweg, dus hij heeft me bij Buhleni opgepikt. James en Kathy moesten erom lachen dat ik door dat internetten de tijd was vergeten, dus was het punt niet. Nee, het ging meer om mijn eigen gevoel, een soort principiële trots die ik in dit geval overboord moest zetten. Conclusie: ik heb weer wat geleerd.

Sowieso kan ik eigenlijk altijd wel een beroep doen op James om me op te halen of wat dan ook voor me te doen. Ik weet niet zeker of ik het al eerder over mijn collega's hier heb gehad, maar zo niet, dan wordt het hoog tijd voor een introductie. De naam James komt wel vaker voor in mijn weblog, hij is degene die doordeweeks naast me woont en me van het vliegveld heeft gehaald. James is ergens in de 40 en heel vriendelijk en joviaal, een echte leraar en trainer. Hij staat ook regelmatig voor allerlei groepen zoals op de hiv-aidsmanifestaties, en ook bij de gardening workshops gaf hij een groot deel van de trainingen. Mijn tweede collega is babe Mamba, die eigenlijk Sam heet maar vanwege het feit dat hij al een wat oudere vader is wordt hij altijd respectvol aangesproken met babe en zijn achternaam. James wordt bij officiële gelegenheden ook wel eens babe Tsabedze genoemd, maar hier is hij gewoon James. Babe Mamba is om het zo te zeggen geen typische Swazi, want hij is heel precies en heeft een grondige hekel aan te laat komen. Dat werkt dus heel prettig samen, aangezien je met hem alles perfect kunt regelen. Minpuntje daarbij is dat hij soms wat overbezorgd is over of dingen wel goedkomen, een beetje een controlfreak dus. Maar tegelijkertijd ook een man met verhalen, over dat hij vroeger in de mijnen heeft gewerkt in Zuid-Afrika, echt bizar om te horen. En hij verstaat zelfs een beetje Afrikaans, dus een paar woorden Nederlands begrijpt hij ook, erg leuk! James en babe Mamba werken hier beide al een aantal jaren, met daarnaast Phinda die hier nu ongeveer een jaar in dienst is. Ja, met die naam moet hij maar niet in Nederland gaan wonen, maar door de h erin klinkt het hier nog net een beetje beter. Phinda werkt voornamelijk in de tuin van Vusumnotfo, wat hij ondanks dat hij nooit de kans heeft gehad om een opleiding te volgen erg goed en zelfstandig doet. omdat zijn Engels niet geweldig is, probeer ik met hem mijn SiSwati wat te oefenen. Vaak wanneer ik hem zie vraag ik weer een nieuw woord, wat ik de ene keer wel onthou en de andere keer niet, en hij moet altijd erg lachen om hoe ik stuntel met alle slis- en klikklanken. Dus ondanks dat we niet veel met elkaar kunnen praten heb ik wel veel lol met hem. En, last but definitely not least: Kathy zelf natuurlijk. Zij is de directeur van Vusumnotfo en degene waarvoor en waarmee ik samenwerk. Kathy weet ontzettend veel over hoe Swazi's en Swazi communities werken, en vooral ook hoe niet. Ze heeft echt enorm veel ervaring met ontwikkelingswerk en het opzetten van projecten. Naast dat ik veel van haar kan leren, heeft ze ook een heel goed gevoel voor humor waarmee ze elke tegenslag weet te relativeren. Volgens mij is dat ook de enige manier waarop je het zo lang kunt volhouden hier - ze woont namelijk al zo'n 25 jaar in Swaziland. Ik kan het erg goed met haar vinden en werk heel prettig met haar samen - echt, Vusumnotfo is een hele goede plek om te zijn als vrijwilliger, want je ziet en leert er enorm veel.

Qua werk was het afgelopen week redelijk rustig. Kathy kwam maandagavond terug uit Senegal, en dinsdag was er direct een training voor pre-school teachers hier waarvoor ik allerlei informatie op orde heb gebracht. Maar daarna was Kathy zo druk met het bijwerken van alle achterstanden, dat ze niet toekwam aan het bespreken van de database. Aangezien Jon nu ook bezig is met allerlei aanpassingen en ik daarop moet wachten, ligt dat nu even stil. Gelukkig zijn er altijd wel andere dingen te doen hier, zoals die pre-school administratie en het communicatieplan. Ook hadden we donderdag een paar uur durend overleg met Kathy, James en babe Mamba, over wat er de komende tijd allemaal op het programma staat en wie wat doet. Het leuke van mijn werk bij Vusumnotfo is, dat ik met zo ongeveer alle activiteiten die er zijn mee kan doen of kan helpen, waardoor ik heel veel leer over hoe dingen hier werken. En of het nu fotograferen, meehelpen koken of structuur aanbrengen in de administratie is, ik vind het allemaal even leuk, en het zorgt voor lekker veel afwisseling. De community-activiteiten lopen nu echter langzaam wat terug, vanwege het einde van het schooljaar en de zomervakantie die binnenkort begint. Sowieso ligt vanaf half december tot minstens midden januari het hele land praktisch op zijn gat, vanwege de vakanties en de feestdagen (voorzover ze hier tenminste kerst vieren). Ook en vooral is er ergens eind december, begin januari een traditionele ceremonie rondom de koning, Inqala genaamd (ja, met de q als klikje - probeer dat maar eens uit te spreken!). Ik weet nog niet precies wat dat inhoudt, maar iedereen zegt dat ik het gewoon maar moet gaan zien - ben benieuwd... Los van alle vakanties kwam Kathy pasgeleden ook met een voorstel. In december is er in Johannesburg een tweeweekse cursus Permaculture, dus over het gardening-principe waarin Vusumnotfo de deelnemers van 'mijn' Food Security-project traint. Kathy zou er zelf een week naartoe gaan, maar vanwege alle drukte redt ze dat niet. Nu vroeg ze mij of ik het interessant zou vinden om deze cursus te volgen. Het kost wel wat, maar ik heb tenslotte ook nog wat spaargeld, en dit lijkt me een mooie investering. Hiermee geef ik een soort extra verdieping aan mijn tijd en databasewerk hier, en wie weet waar ik het ooit nog voor in kan zetten. Gezien de teruglopende community-activiteiten is de timing ook perfect, dus: ik ga in december 2 weken naar Johannesburg!

Om te voorkomen dat ik mijn combi weer mis vandaag

: take care daar in Nederland met alle pepernoten en marsepein en tot snel!