Het was een rustig weekje hier - tenminste, wat activiteiten en mensen betreft. Kathy is tot en met vandaag (maandag) in Senegal voor een conferentie, wat maakte dat het vrij stil was bij en rond Vusumnotfo. Mijn drie collega's James, babe Mamba en Phinda waren hier wel aan het werk, maar James vertrok donderdag halverwege de dag al richting zijn familie. Hij bracht tegelijk Linnea weg, die hier afgelopen week alweer voor het laatst was. Gek hoor, ik heb mijn huisje nu voor mezelf alleen, maar vind het eigenlijk best wel ongezellig. Hoe klein de ruimte ook is, Linnea en ik konden het goed met elkaar vinden en er prima met zijn tweetjes wonen. Haar vertrek maakte me dus een beetje somber donderdag. Rond een uurtje of 4 gingen babe Mamba en Phinda vervolgens ook naar huis en was ik hier alleen - en op dat moment begon het te onweren. Het duurde niet lang of de bui barstte flink los. Toen in alle hevigheid ook de electriciteit uitviel en het hier dus echt pikkedonker was, voelde ik me toch niet zo heel erg happy. Uiteraard kwam ik weer een grote spin tegen (in de koelkast dit keer!) en aangezien koken hier ook electrisch gaat moest ik brood ontdooien boven een kaars. Tsja, dat is ook Afrika, niet alles is altijd alleen maar leuk. Maar goed, dat was ook juist wat ik wilde ervaren door een half jaar in Swaziland te gaan wonen - het echte leven hier, en niet alleen maar de toerist uithangen. Wat dus inhoudt dat je ook wel eens even wat mindere momenten hebt, net als thuis. Niets mis mee dus, en gelukkig duren die momenten nooit lang.

De afgelopen week heeft het hier 's avonds vaker wel geonweerd dan niet. Ik begin er aan te wennen, ondanks dat ik het nog steeds niet heel erg prettig vind. Swaziland schijnt overigens een van de gebieden ter wereld te zijn waar het relatief veel onweert - kan me er iets bij voorstellen. Ook het aantal sterfgevallen door blikseminslag ligt hier erg hoog, vandaar dus dat ik altijd erg voorzichtig ben en me het liefst niet buiten waag. Best lastig soms als je naar de wc moet of wat uit de keuken wilt halen, maar goed, als je een bui ziet aankomen kun je dat meestal wel timen. Het irritante van onweer en de bijbehorende regen is helaas ook dat de electriciteit om de haverklap uitvalt, soms zelfs al wanneer het alleen maar motregent! Het is dus zaak om goed op te letten wat je koopt en in de koelkast of diepvries stopt, aangezien die niet betrouwbaar meer zijn. Zaterdagavond heb ik mijn stuk vlees voor de zekerheid maar aan de honden gegeven, omdat de koelkast zo vaak aan en uit was geweest dat ik het niet zeker meer wist. Ook aan het water kun je duidelijk zien dat het veel geregend heeft - toen ik vanochtend kokend water in mijn kopje goot, zag het er al uit als thee voordat ik er überhaupt een zakje in had gedaan! Nou ja, het is gelukkig alleen maar zand, dus je wordt er verder niet ziek van. Ben ik straks mooi glad gepolijst van binnen

.

Omdat ik hier vanaf donderdag tot en met maandag dus alleen zou zijn, besloot ik dat het tijd was voor gezelschap. Vrijdag ben ik samen met Jennifer richting Victoria's homestead gegaan, die voorbij Piggs Peak ligt. Victoria woont in een hele mooie ronde hut op een soort plateau halverwege een heuvel, wat een prachtig uitzicht geeft. We hebben bij haar gegeten en aangezien het openbaar vervoer hier na zessen stopt, zijn we ook blijven slapen. Het onweerde opnieuw behoorlijk hard, maar bij Victoria bleef de stroom het doen, dus we hebben gezellig een filmpje gekeken op haar laptop. De volgende dag zijn we een paar uur gaan wandelen, de berg af richting de rivier beneden. Gaandeweg de tocht ging de zon feller schijnen, dus toen we eenmaal weer boven waren kon je onze T-shirts uitwringen. Maar het was leuk om te wandelen en met wat mensen uit Victoria's community kennis te maken. Zondag heb ik dat met Jennifer in haar buurt gedaan, dus ook daar overal handjes geven en vaak je naam zeggen. Dat was overigens wel wennen, vooral in mijn eerste weken hier: mensen vragen je als ze je aanspreken direct hoe je heet, waar je woont en wat je doet, vaak ook nog op vrij dwingende toon. Kun je je voorstellen dat in Nederland een wildvreemde je op straat aanspreekt, je dan weliswaar eerst even snel vraagt hoe het met je gaat, maar vervolgens meteen wil weten hoe je heet en wat je hier doet! Behoorlijk onbeleefd en nogal persoonlijk vond ik dat, ik moest er erg aan wennen dat mensen dat allemaal plompverloren aan je vragen. En niet alleen je voornaam, maar ook je achternaam, Swazi én Nederlands, ze willen alles weten. Maar hier schijnt het juist beleefd te zijn om daarnaar te informeren. En vanwege het feit dat er hier in de omgeving weinig mlungu's zijn val je natuurlijk op, en mensen zijn nieuwsgierig wat je hier doet en waarom je hier bent. Het is dus echt vriendelijk en belangstellend bedoeld, dus daarom vertel ik soms wel vijf keer per dag wie ik ben en wat ik doe. Het merendeel gaat nog in het Engels, maar zeggen hoe ik heet en waar ik woon lukt inmiddels in SiSwati, wat vaak erg gewaardeerd wordt.

Het wandelen afgelopen weekend was ook goed om in beweging te blijven, want voor mijn gevoel eet ik hier meer dan thuis. Omdat ik op dezelfde plek werk als waar ik woon én ik hier niet fiets, voelt het in vergelijking met Nederland al snel alsof ik dichtgroei. Door de warmte heb ik veel meer behoefte aan suiker en zout dan normaal - waar ik dus ook maar gewoon aan toegeef. Best wel apart, ik had het idee dat ik hier misschien wel minder zou eten, net als iedereen om me heen in Nederland, waardoor ik voordat ik wegging naar Afrika nog even wat extra lekkere (en vette) dingen kreeg. Maar het tegendeel is dus waar. Ik eet sowieso anders omdat bepaalde producten niet te krijgen zijn, maar ook omdat sommige dingen hier veel minder smaken en andere juist lekkerder. Iets wat ik hier bijvoorbeeld weinig drink is koffie. Ligt ongetwijfeld aan de pot Nescafé oplos die ik momenteel in mijn kast heb staan, maar het smaakt gewoon minder lekker. En dat terwijl ik op een doorsnee werkdag rustig een bakkie of zes naar binnen tikte... Ook alcohol drink ik hier veel minder, maar dat ligt vooral aan het feit dat je er relatief veel moeite voor moet doen om het te krijgen. Want als er eenmaal een biertje voor mijn neus staat, dan gaat dat er prima in! Verder is kaas hier eigenlijk niet te vinden, op wat rubberachtige plakjes na die ze geheel onterecht 'Gouda' noemen. Vlees eet ik weinig vanwege de koelkast, en ook vis ligt hier alleen in grootverpakking in de diepvries - geen goed idee dus tijdens het onweerseizoen. Wat groenten betreft zijn groene paprika's in overvloed te krijgen, maar rode en gele zie je nergens. Ook tomaten, groene kool, bieten en wortels zie je overal, maar prei ben ik bijvoorbeeld nog nergens tegengekomen en champignons zijn ook een zeldzaamheid (ja, in de Superspar van Malelane in Zuid-Afrika ligt het ongetwijfeld, en dan veel te duur).

Maar er zijn dus ook dingen die ik hier juist veel eet. Iets waar ik thuis nauwelijks wat mee doe en hier dagelijks door de yoghurt gooi is honing. Vooral aangezien we laatst verse honing van de imker hadden gekocht - relatief duur, maar heel erg lekker! Ook avocado's ben ik zo ongeveer verslaafd aan, er moet er altijd minstens eentje in mijn koelkast liggen, voor guacamole of door de sla. En crackers, die eet ik ook veel. Qua de wat minder gezonde dingen: iets als cola bijvoorbeeld drink ik thuis nooit, maar hier kun je daar op een snoeihete dag ineens zó'n zin in hebben. Om nog maar te zwijgen over koekjes, chips en - vooral - chocola... het leuke van veel met Amerikanen omgaan is trouwens dat je leert hoe makkelijk het eigenlijk is om 'even' iets te bakken, gezien hun bakcultuur. Laatst zei Kathy nog dat ze een paar overrijpe bananen had liggen, die volgens haar heel geschikt waren om bananenmuffins mee te maken. Het recept was heel simpel, ik heb er zelf nog wat cacao doorheen gegooid, en voilá, heerlijke bananen-chocolademuffins! Ook toen ik gisteren bij Jennifer was hadden we tussen de stroomstoringen door in no-time chocoladebrownies gebakken. Over dichtgroeien gesproken...

Daarom ga ik elke dag wandelen met de honden, om in elk geval wat beweging te krijgen. Ook hardlopen probeer ik nog steeds regelmatig te doen, wat de laatste tijd aardig lukt. Meestal neem ik de honden mee en ga ik een klein stukje rennen in de citrusvelden naast Vusumnotfo, waar je vrij vlakke zandpaden hebt. En ach, zolang ik mijn kleding nog pas komt het vast wel goed.

Overigens wordt dik zijn in Swaziland juist als positief ervaren - je hebt immers genoeg te eten. Dat levert af en toe wel wat bizarre cultuurverschillen op. Een kennis van Jennifer zei pasgeleden tegen haar 'wow, you look fat today!' Dat wordt hier serieus gezien als een compliment - je ziet er dik uit, oftewel je hebt goed gegeten de laatste tijd en waarschijnlijk heb je dus ook voldoende geld. Maar stel je voor dat iemand dat op straat in Nederland tegen je zegt... zeker als vrouw zou je diegene toch minstens een mep verkopen! Swazi's vallen dus ook meer op dikke vrouwen zou je denken, en dus niet op die slanke blanke dames... Hmm, dat lijkt helaas niet op te gaan. Dat wil zeggen dat de meeste Swazi mannen überhaupt niet echt naar het figuur van een blanke dame kijken, maar vooral naar het feit dat ze blank is - en dus geld heeft. De vraag 'are you married?' is me dan ook al vaak gesteld. Al in de eerste week dat ik hier was had ik binnen een paar dagen mijn eerste huwelijksaanzoek te pakken - heb uiteraard beleefd geweigerd

. De ring die ik draag helpt wel wat, en ook het feit dat ik zeg dat mijn 'man' 2 meter lang is, groot en sterk is en binnenkort langskomt heeft enig effect, maar toch zijn veel Swazi mannen bovengemiddeld geïnteresseerd in je - puur en alleen omdat je blank bent. Laatst liep ik een winkel uit en ik groette de bewaker vriendelijk, zei dankjewel - en hij fluisterde 'I love you' terug. Hmm... ik heb nogmaals 'dankjewel' gezegd en ben doorgelopen, maar als je er bij nadenkt is het eigenlijk idioot. 'I love you' kun je hier beter vertalen met 'ik wil jou en je geld', aangezien het status schijnt te geven wanneer je een blanke vrouw aan de haak slaat. Plus natuurlijk toegang naar het hemelse Europa, waar iedereen rijk en gelukkig is, zoals we allemaal weten. En dat de Swazi man in kwestie dan al getrouwd is maakt uiteraard niets uit, aangezien polygamie hier nog steeds is toegestaan, zelfs gebruikelijk is. Ik praat dus over het algemeen liever met vrouwen dan met mannen, ook al hebben die zo nu en dan ook nog wel een broer of neef die ze aan je voor willen stellen. Natuurlijk zijn niet alle mannen meteen op je uit, en ik heb ook echt al wel een aantal gewoon gezellige gesprekken gehad, maar de meeste kerels zijn toch wel bovengemiddeld geïnteresseerd. Het geeft je een soort voorbehoud, zodat je soms bijna achterdochtig bent wanneer een man je aanspreekt, aangezien hij toch wel weer wat van je wil. Eigenlijk jammer, maar beter iets te achterdochtig dan te naïef, denk ik dan maar.

Goed, dat was weer een lesje Swazi cultuur, ben benieuwd hoeveel meer ik nog leer over het leven en de mensen hier. Ik vind het in elk geval nog steeds heel interessant om te ervaren hoe anders sommige dingen hier gaan. Het maakt dat je bepaalde zaken die in Nederland zo vanzelfsprekend zijn extra gaat waarderen. Binnenkort zal ik nog wel even verslag doen van mijn contact met de bank afgelopen week - op zijn minst bijzonder te noemen. Maar ik ga nu mezelf en de honden uitlaten voordat het weer gaat regenen, dus tot gauw!

P.S. Leuk weer, al die reacties, dankjewel! Als ik meer internettijd zou hebben dan zou ik iedereen even wat terugsturen, superleuk! Wist alleen niet dat ik een opa en oma had en naast Marloes en Nomsa ook Nanda heette.. iemand enig idee? Ach ja, oude mensen en computers...