Het is zondagavond en ik ben voor het eerst helemaal alleen hier. Kathy is vandaag vertrokken naar een conferentie in Senegal voor een week, James is naar huis voor het weekend en Linnea komt morgen pas terug uit Mbabane. En serieus, terwijl ik dit opschrijf zie ik vanuit mijn ooghoek ineens een heeeele grote harige spin in een wasteiltje kruipen! Shit shit shit, waarom nét nu ik alleen ben?! Ok, weg ermee... ik heb heel langzaam de deur opengedaan, teiltje voorzichtig gepakt en het met spin en al daarna als een idioot naar buiten gegooid - gelukkig maar dat het beest daar inkroop en ik het niet handmatig hoefde te verwijderen, zeg maar. Ja, niet alles qua natuur hier is altijd even leuk en gezellig, met name dus niet wat betreft insecten en reptielen. Mijn linkerhand is momenteel dik van een enorme muggenbult, waarvan ik er op mijn enkels tientallen heb, mijn voeten zitten onder de rode puntjes door alle mierenbeten (echt, het krie-óelt ervan hier!) en ik hoorde laatst ook al verhalen over slangen die hier voorkomen... Niet teveel bij stilstaan dan maar, lijkt me het beste. En zeker niet op een avond als deze!

Goed, een leuk natuurverhaal dan maar, terwijl ik zo nu en dan nog wat schichtig rondkijk in de hoop niets te zien kruipen of bewegen. Vorige week om deze tijd zat ik helemaal middenin de rimboe, want toen kampeerde ik met Victoria, Jennifer en Matthew (ook PC-vrijwilliger en ervaren hiker) in Malolotja Nature Reserve. De middag dat we aankwamen betrok het vrij snel nadat onze tenten stonden, en we kregen inderdaad een onweersbui over ons heen. Gelukkig klaarde het daarna op wat miezerregen na op, zodat we gezellig ons kampvuurtje konden stoken, compleet met worstjes en bier, erg leuk. In de bijna volle maan gingen we slapen, maar oei, wat werd het koud 's nachts! Gelukkig was ik voorbereid en had daarom aardig wat warme kleding bij me, maar het was niet een van mijn beste nachten, zeg maar. De volgende ochtend was het droog maar bewolkt, ideaal weer om een lange tocht te maken. Dat hebben we dan ook gedaan, met bepakking welteverstaan. Ik droeg ook de tent nog bij mijn bagage, dus ik voelde mijn rugzak goed. Het gebied was echt prachtig, we liepen door ruige kale berglandschappen waar de vreemdste bloemen en planten groeiden. En waar je zomaar uit het niets ineens een zebra zag! Echt heel mooi, maar pfoe, wat zwaar. Zeker na een uurtje of 2, toen we bergafwaarts liepen en je bij elke stap die je zette moest opletten om niet op een losliggende steen of wat dan ook te gaan staan. Na in totaal 4 uur lang door de bergen lopen bereikten we onze kampeerplek. Dat wil zeggen dat er een bordje stond met 'Campsite 10' op een relatief vlak stukje grond, en dat was het. De plek lag gelukkig aan de rivier, dus met onze
waterzuiveringstabletten hadden we in elk geval voldoende drinkwater. En voor de rest moest je de bosjes in - niet vergeten om je toiletpapier te verbranden, anders gingen de apen ermee aan de haal

.

Nadat we onze tenten hadden opgezet en een paar uur hadden gerust gingen we voor deel II van de tocht, namelijk: de beklimming van de hoogste berg in het natuurreservaat! Victoria wilde dat al heel lang, had ook al meerdere pogingen ondernomen om de berg te bedwingen, maar elke keer kwam er iets tussen. Dus nu moest en zou ze de berg op, bij volle maan welteverstaan. Dus we gingen op pad, eerst door wat hoog gras en struikgewas, toen op blote voeten door een beek, maar naarmate we hoger kwamen werd de begroeiïng minder. Na ruim 2 uur lopen waren we aardig op weg, maar... de top was niet te zien, want die was in dichte mist gehuld. Wat nu? Wachten totdat de mist zou optrekken...? we besloten nog een stuk door te lopen en bereikten uiteindelijk het base camp aan de voet van de berg - in dichte mist. Aangezien het kouder en ook donker werd, en zowel Victoria als Matthew de weg naar de top niet eerder hadden gelopen, besloten we uiteindelijk toch dat het verstandiger was om terug te gaan, hoezeer Victoria daar ook van baalde. Inmiddels was het helemaal donker geworden, dus met zaklantaarns liepen we terug, het spoor volgend naar beneden. Totdat... we ineens letterlijk het spoor bijster waren! Dus kijken, en zoeken, hoe kan dat nou... maar nee, we waren echt het pad kwijt. Iedereen verspreidde zich wat om te gaan zoeken, terwijl de stemming er intussen niet veel beter op werd. Stel je voor dat we het pad niet terug zouden vinden, wat dan? Overnachten op de berg? Geen prettig vooruitzicht... Ik was op een gegeven moment zelf wat verwijderd van de rest en scheen rond met mijn hoofdlamp, in de hoop het pad te vinden. Toen zag ik in mijn schijnsel ineens een silhouet... van een heel erg groot beest met een gewei. 'Die is wel 2x zo groot als ik!' schoot er door me heen. En ineens werd ik een beetje bang voor wat er allemaal nog meer aan groots en misschien gevaarlijks zou rondlopen of kruipen, zo in het pikkedonker boven op die berg... Gelukkig gelukkig vonden we kort daarna het pad terug - echt, wat een opluchting! Het eerste uur daarna zei niemand ook wat, en we liepen gestaag naar beneden. Toen we de beek bereikten werd er wel weer wat gepraat, maar iedereen slaakte echt een zucht van verlichting op het moment dat we de tenten weer zagen. Snel kampvuurtje gestookt, nog wat gedronken, en ik heb echt heerlijk geslapen die nacht

.
Ons avontuur eindigde de volgende dag, toen we na nog eens 5 uur hiken met bepakking (ditmaal droeg Jennifer de tent, dat scheelde wel) bij de uitgang van het park aankwamen. Ik vond het echt geweldig om te doen, maar ook best wel pittig, vooral die laatste dag. Toch wil ik dit vaker gaan doen (niet persé 's nachts), dus als Victoria of Kathy bijvoorbeeld in het weekend een keer een dag gaan hiken, count me in!

Na mijn hikeavontuur was het fijn om weer thuis te komen. Vooral ook betreft mijn werk, want ik ben me meer en meer aan het verdiepen in de logica achter de database, erg interessant. Ik snap het nog steeds niet helemaal, maar er zit progressie in, en stukje bij beetje komen de dingen op de juiste plek te staan. Ook ben ik allerlei formulieren aan het ontwerpen, zodat we daar straks alvast mee aan de slag kunnen bij de tuinbezoeken. Verder kreeg ik vrijdag het idee om een communicatieplan voor Vusumnotfo te schrijven, want ik vroeg me steeds maar af hoe het toch kon dat Kathy zoveel doet en bereikt, maar de buitenwereld - en vooral potentiële sponsoren en subsidiegevers - daar nauwelijks wat van weet. Tijd dus voor een website, een LinkedIn-account en meer van dat soort dingen. De vraag is alleen hoe dat vanuit hier te realiseren... misschien moet ik een dealtje maken met het dure hotel Orion een half uur verderop en ze vragen of ik daar een paar dagen achter internet mag zitten, wie weet... En voor al mijn sponsoren: dit weekend heb ik mijn eerste Masizakhe-nieuwsbrief geschreven, dus die komt er binnenkort aan. Ik ben lekker bezig dus, heb gisteren ook mijn administratie van oktober afgerond, dus dat gaat straks richting de penningmeester van Masizakhe. Ik hou hier namelijk al mijn kosten bij, zodat ik aan het eind van de maand weet hoeveel ik uitgegeven heb. Met de penningmeester kijk ik vervolgens welke kosten ik kan declareren vanuit mijn sponsorbudget en welke niet, en op basis van mijn declarabele uitgaven in oktober krijg ik de toelage van november overgemaakt. Nu maar hopen dat ik de attachments daadwerkelijk naar hem kan mailen straks... blijft spannend, internet!

Ook nog leuk om te vertellen is dat ik zaterdag weer de hele dag in touw ben geweest voor de tweede en laatste hiv-aidsmanifestatie, waarbij ik naast fotograferen ook veel heb geholpen bij de catering. 's Ochtends heb ik met Rob (PC-volunteer) wel 15 kilo rode bieten geraspt! Mijn vingers kleuren nu weer langzaam terug naar normaal, maar ze waren goed rood. De manifestatie werd net als vorige week in een community gehouden, waarbij mensen zich vantevoren konden opgeven. In een centraal deel vertelden hiv-aidspatiënten aan alle toehoorders sinds wanneer ze geïnfecteerd waren, hoe ze ontdekt hadden dat ze besmet waren en hoe dat hun leven veranderd heeft. Helaas allemaal in SiSwati, zodat ik de echte verhalen niet kon volgen, maar dat was in elk geval de strekking. Ik weet niet of ik dit al eens verteld heb, maar hier in Swaziland is maar liefst 40% van de bevolking seropositief... waarvan een groot deel het zelfs niet weet. Mensen hier zijn namelijk als de dood voor hiv-aids, niet zo raar aangezien het momenteel met stip doodsoorzaak nummer 1 is. Maar omdat ze er zo bang voor zijn laten ze zich bewust niet testen! Met als gevolg dat ze rustig doorgaan zonder condoom met hun meerdere mannen en/of vrouwen, aangezien polygamie hier nog steeds is toegestaan, zelfs normaal is. Ook vreemdgaan of 'iemand erbij hebben' is de gewoonste zaak van de wereld. Condoomgebruik helaas nog niet, dus kun je nagaan wat het effect is... die 40% komt natuurlijk niet zomaar ergens vandaan. Bovendien resulteert dat in een gemiddelde levensverwachting hier van - schrik niet - 31 jaar... Dat soort getallen zetten me wel aan het denken als ruim 30-jarige. Maar vandaar dus dat er dit soort voorlichtingsdagen georganiseerd worden, waar verteld wordt hoe de verspreiding van hiv-aids werkt én wat je ertegen kunt doen. De mensen van SASO (de Swazi hiv-aidsorganisatie) lieten door middel van een toneelstuk met letterlijk een rode draad zien hoe iedereen ongewild met elkaar verbonden raakt door onveilige seks. En na het gezamenlijke gedeelte volgden de workshops in kleinere groepen, waar uiteraard de werking en het gebruik van het condoom werd gedemonstreerd. Dat leverde zo nu en dan hilarische taferelen op, met bananen, wortels en plastic piemels (foto's volgen!), maar op deze manier zien mensen wel echt hoe het werkt.

Nog een laatste leuk bericht: ik heb sinds zaterdag ook een echte Swazi naam! Normaal gesproken krijg je die vanuit de community waar je gaat wonen, zoals de PeaceCorps-volunteers doen: die hebben dus ook allemaal een Swazi naam. Maar aangezien ik bij Kathy woon, die ondanks dat ze de Swazi nationaliteit heeft toch geen échte Swazi is, heette ik dus nog steeds Marloes. Terwijl ik zaterdagochtend met mijn handen in de bieten zat vroeg één van de trainers van SASO me naar mijn Swazi naam. Aangezien ik die niet had, bedachten hij en Margareth, met wie ik aan het koken was, een naam voor me. Dus vanaf nu zeg ik als Swazi's mijn naam vragen: ligama lami ngu Nomsa! De meeste Swazi namen hebben een betekenis, zo ook deze: Nomsa betekent aardig, vriendelijk. Best een compliment vind ik, dat ik die naam krijg van mensen die me nog nauwelijks kennen. Ik voelde me in elk geval erg trots! Nu nog leren om daadwerkelijk te reageren als iemand 'Nomsa' roept..

Alweer een enorme lap tekst zie ik - en dat terwijl ik dacht dat ik niet zoveel had om over te schrijven dit keer! Schijnbaar krijg ik dus nog steeds genoeg inspiratie vanuit mijn werk en leven hier om over te vertellen. Hopelijk zijn de verhalen niet al te lang... en anders werkt regels overslaan ook

. Ik heb de reacties op mijn laatste blog nog niet kunnen checken, maar ben erg benieuwd. Alvast bedankt weer en tot heel gauw!