Afgelopen vrijdagochtend is John weer vertrokken richting UK. Op mijn laptop staat een database die al echt ergens op begint te lijken - de steigers staan er nog wel omheen, maar de grote lijnen zijn er, daar heeft John aardig wat programmeeruurtjes in gestoken. De database is dus zeker nog niet af, en vooral op het gebied van gebruiksvriendelijkheid moet er nog een hoop gebeuren, maar hee - daar ben ik voor

. De negen dagen dat hij er was hebben John, Kathy en ik behoorlijk intensief samengewerkt om de database op te bouwen, wat lekker ging. Dus nu is het aan mij... voelt wel spannend, zeg maar het idee van het zelf doen zonder de technische man en/of zijn e-mailadres in de buurt. Daarom ben ik vrijdag begonnen om mezelf het programmeren in Access (VBA, voor de liefhebber) een beetje eigen te maken, zodat ik in elk geval weet hoe ik kleine probleempjes kan oplossen. Want ik weet zeker dat dit me minder tijd en frustratie gaat kosten dan proberen om de database heen en weer te mailen... Ik heb afgelopen week even meegekeken hoe 'snel' internetten gaat op Kathy's computer, en echt - elke klik betekent koffie halen, naar het toilet gaan of een boterham smeren. Wachten dus...

Had ik in mijn vorige weblog trouwens misschien de suggestie gewekt dat er hier weinig te doen is - niets is minder waar. Ik moet alleen wennen aan het andere werkritme dat hier heerst - oftewel geen strakke 40-urige werkweek, maar dingen vaak overal tussendoor doen, of simpelweg wanneer het kan. Ook woon én werk ik op dezelfde plek, wat ik niet eerder heb gedaan. Ik heb bijvoorbeeld dagen dat ik om 7 uur 's ochtends begin, dan tussen 13 en 16 uur een boodschap ga doen voor Kathy en tijdens het eten zit ik dan weer met haar te discussiëren over de database. Vandaag (zaterdag) ben ik overigens ook de hele dag in touw geweest vanwege een hiv-aidsmanifestatie, waarbij ik de fotograaf was en heb geholpen met het uitdelen van het eten. Want, regel 1: als je iets organiseert in Swaziland, zorg dan dat er eten is, anders komt er sowieso niemand. Geen regen helpt ook mee, maar aangezien je daar zelf niet veel aan kunt doen, is een maaltijd echt een vereiste. Om te voorkomen dat mensen alleen daar voor komen, heeft Kathy een slim bonnetjessysteem opgezet, zodat iedereen ook evenveel eten krijgt. Je wilt niet weten hoe belangrijk dat is namelijk... Aan de andere kant doen mensen ook weer niet moeilijk over wat ze krijgen. Als je mij als lunch 4 gortdroge boterhammen met een mespuntje pindakaas of boter zou geven en een glas 'vruchtensap' (die kleur had het althans), dat zou ik misschien niet zo gretig in ontvangst nemen. En de gemiddelde Nederlander zou bij 2x2 versies boter vast ook gaan zeuren of hij er niet eentje zou mogen ruilen voor pindakaas. Dat doen mensen hier dus niet, ze zijn weliswaar erg happig op eten, maar met wat ze krijgen zijn ze tevreden. Of Swazi's hebben echt een andere smaak, kan natuurlijk ook.

Maar ik dwaal af, ik wilde nog even doorgaan over hoe anders een werkdag hier is dan in Nederland. Vaak bestaat een groot deel van je werk hier namelijk uit wachten. Wachten bij de bank, wachten op de bus (zou er nog een niet-propvolle combi langskomen vandaag?) en - niet verrassend denk ik - wachten op degenen die je uitgenodigd hebt voor de vergadering. Dat geldt overigens niet alleen voor Swazi's, want één van de PeaceCorpsvrijwilligers is ook echt een notoire laatkomer - wat dus eerder richting uren dan minuten gaat. Maar ja, ook de Swazi's staan niet bekend om hun punctualiteit - vrijdag presteerden mensen van SASO, de Swazi hiv-aidsorganisatie die de manifestatie van zaterdag mede organiseerde, het zelfs om maar liefst 5 uur te laat te komen zonder dat te melden. 'Ja, we hadden wat problemen met transport, want ja, het regende'. 'TIA' galmt hier dan wel eens rond - This Is Africa (uit de film Blood Diamond, geloof ik). Alhoewel 5 uur zelfs voor Swazibegrippen erg laat is, dat dan weer wel. Wat ook helaas typisch Swazi is, is om dingen net niet zo af te leveren als je ze hebt besteld. Een voorbeeld: Kathy heeft voor haar administratie van Vusumnotfo bankoverzichten nodig per dag, om betalingen te doen, te checken of er donaties zijn binnengekomen, etc. Het gebeurde deze week dus dat de bank het voor de derde keer op rij presteerde om een overzicht van de verkeerde dag voor haar samen te stellen, nota bene na herhaaldelijk telefoonverkeer daarover. Hoe moeilijk kan het zijn, vraag je je dan af...? Daar rijd je dan voor heen en weer naar Piggs Peak - is toch 3 kwartier de heuvel op en terug. Plus: je kunt wéér niet verder met je administratie ('misschien hebben we ze morgen'). Kathy was dus not amused, zogezegd. Volgens haar ligt het aan het feit dat de Swazibanken gecentraliseerd zijn, waardoor ze bepaalde regeltjes over wat ze wel en niet voor klanten mogen doen van bovenaf krijgen opgelegd - terwijl 'bovenaf' weer terugwijst naar het filiaal zelf, dat ze daar hun zaakjes beter op orde moeten hebben. Af en toe doet het me erg denken aan de communistische praktijken van vroeger in Oost-Europa - met stempels en alles erbij. Ik ging vorige week bijvoorbeeld een pakketje ophalen voor Kathy uit haar postbus bij het postkantoor. Prima, dat kan: boekje erbij, formulier erbij, nog een formulier erbij, beetje schrijven her en der, en jawel - stempelen maar. Wel 4 stempels gingen er in het boekje - want het is tenslotte het postkantoor, dus belangrijk... Maar toen ik vervolgens geen ID bij me had (wat normaal gesproken niet hoeft hier bij pakketjes, maar vandaag dus wel), toen ging het hele feest niet door. Jammer hoor, van al die stempels... ik hoorde mezelf overigens heel diplomatiek zeggen 'Nee, mijn ID heb ik niet bij me. Misschien morgen'. Ik leer het al

Naast werk zijn er hier ook steeds leuke dingen te doen, zoals afgelopen woensdag. Toen was er een filmavond in 'House on Fire', een podium een paar uur rijden hier vandaan waar ook eens in de maand een bandje optreedt of iets anders georganiseerd wordt. Ja, de avond heette eigenlijk iets als Film Festival, maar dan wek ik verkeerde suggesties, voor de Rotterdammers onder ons. Want veel meer dan een paar korte films, een dame in een afgrijselijke lila-glitter zeemeerminjurk zonder het vereiste figuur daarvoor en een prijsvraag die ik niet begreep was het eigenlijk niet. Maar de films waren goed en de avond was erg gezellig, ik ben vantevoren zelfs uit eten geweest - een zeldzaamheid hier, en daarom extra leuk. Victoria, ook een PC-vrijwilligster, had me gevraagd of ik meewilde. Ook met haar kan ik het erg goed vinden - ze heeft iets mafs, iets heel eigens en is bijna anti-Amerikaans wat dat overdreven 'Hi, how are yooooou today' betreft, dus ik mag haar wel. Erg leuk, ik heb hier gewoon al een sociaal leven

. Niet dat ik bang was dat ik elke avond zielig in een hoekje zou zitten duimen draaien, maar het is toch leuk als het echt klikt met mensen. Zeker als die mensen goeie ideeën hebben om te gaan doen... Victoria komt namelijk uit het noorden van de VS, waar je nog van die wilde, ongerepte natuur hebt, en waar zij vaak ging hiken, varen, kamperen, dat soort dingen. Ze vertelde dat ze van plan was om deze zondag naar een natuurreservaat te gaan, om daar te hiken en te overnachten in de volle maan. Of ik meewilde... jaah, lijkt me geweldig! Ik ga dus morgen, ben heel erg benieuwd hoe dat wordt. Want als het of snikheet is, of stromende regen en 's nachts 10 graden zoals de afgelopen dagen (!! Ik had het echt koud, én toch weer witte
vingers, grr), dan wordt het zogezegd een echte uitdaging .

Update: het is inmiddels woensdag en ik ben dus inderdaad gaan hiken, vandaar de wat latere weblog deze week. De hike was echt een avontuur - dat verhaal vertel ik de volgende keer! Bedankt ook weer voor alle reacties en mailtjes, ik hoop dit weekend wat tijd te vinden om in elk geval de mails te beantwoorden. Want ja, ik krijg het ook hier voorelkaar om het druk te hebben

. Tot heel snel!