Eindelijk, na al die maanden van voorbereiding, vertellen en regelen ben ik waar ik wilde zijn: in Swaziland! Na een lange maar prima reis (met héérlijke abrikozen mam!) landde ik vrijdagochtend om iets over 11 op 'Matsapha International Airport of Swaziland'. Jawel... veel meer dan een voetbalveldje asfalt en een decoratief gebouwtje (denk aan Kilimanjaro Airport) stelde het vliegveld niet voor. Dat heeft als voordeel dat je dus ook zo door de douane bent (mét stempels!) en je bagage hebt. James, een van de projectmedewerkers hier, stond me op te wachten, en voor ik het wist zaten we al in zijn bakkie richting grote stad Manzini. Want er moesten eerst boodschappen worden gedaan, zei hij, omdat ik tenslotte zelf ging koken. Hmm, ja... dat was ook zo. Toen we echter bij de SuperSpar (jawel) aankwamen, was ik van vermoeidheid en het mijn ogen uitkijken naar alle drukte en mensen op straat zo wazig, dat het bedenken wat ik wilde eten van heeeel ver moest komen. Uiteindelijk lukte het me om een mandje vol voedsel te sprokkelen, waarna we doorreden richting Vusumnotfo: de plek waar ik het komende halfjaar ga wonen.

Eenmaal hier aangekomen na 2 uur rijden was ik echt moe, en het regende - daar zijn ze hier blij mee, maar voor mij had het weinig toegevoegde waarde. Kathy verwelkomde me hartelijk, maar verontschuldigde zich meteen dat ze zich niet goed voelde en een avondje rust nodig had. James vertrok direct richting zijn familie voor het weekend; mijn huisgenoot, een vrijwilligster uit Finland, was een paar dagen weg; dus toen Kathy zich na een korte introductie, beetje sight seeing en wat hulp bij het maken van warm douchewater terugtrok was ik ineens alleen. En dat was toch wel even wennen... Gedachten als 'waarom ben ik niet gewoon met Paul een paar maanden gaan backpacken in Azië' en 'die 4 dagen samenwonen waren eigenlijk wel heel gezellig' gingen door mijn hoofd. Ook het uitvinden hoe het zit met douchen, koken, dat soort dingen, dat had even tijd nodig. Ja, logisch natuurlijk, wat dacht ik dan... toen ik dat zelf ook eindelijk doorhad na een paar uur voelde ik me meteen een stuk beter:-).

Maar Loes, hoe woon je daar dan precies? Nou kijk: ik slaap dus met een Finse dame samen in een 'Wendy House', een soort houten blokhut eigenlijk. Eerst was het plan dat we in het Lutheranian Training Centre vlakbij zouden zitten, maar Kathy vond dat uiteindelijk toch geen goed idee, aangezien we dan weinig privacy zouden hebben dacht ze. Plus dat de keuken dan best ver lopen zou zijn, en die bevindt zich nu in het Wendy House naast ons (er zijn 3 van die huisjes in totaal, in de derde logeert James doordeweeks). En ik geef haar groot gelijk, want als je maar op 1 plek stromend water hebt en dat vervolgens eerst moet koken voordat je er iets mee kunt, dan zou dat inderdaad heel onhandig zijn. Ik loop dus met een emmer naar de kraan, die ik vul voor een halve dag, en dat water kook en gebruik ik dan. Beetje kamperen dus, en eigenlijk best prima. Gelukkig is er electriciteit, en daarom ook een waterkoker, dus dat gaat vrij snel. En aangezien het keukentje ook een koelkast, elektrisch gasfornuis en zelfs een magnetron heeft, is het eigenlijk best goed geregeld. Op dat water na dan... ik vond dat eigenlijk wel vreemd: waarom zet je ergens een mega Amerikaans model koelkast neer en nota bene een magnetron, maar moet je voor elke druppel water een eind sjouwen? Kathy legde me uit dat er betreft de grond hier op politiek niveau nogal wat gaande is, en ze daarom nu geen investeringen doet als het doortrekken van de waterpijp. Dat verklaart veel...

Nog een leuk detail: het stikt hier niet alleen van de mieren, maar ook en vooral van de vogels! Naast mijn huisje staat een groepje bomen met hangende nesten erin, en een geelachtig soort vogeltjes vliegt echt af en aan. Heel erg leuk om te zien! Daarnaast hoor ik af en toe de meest vreemde vogelgeluiden - bijna alsof het nep is, zo apart. Van Kathy heb ik de 'Birds of Southern Africa' al geleend, dus pap, als je langskomt dan kan ik jou precies uitleggen welk beest welk piepje geeft! ;-)
Alweer een lang verhaal zie ik, en ik kan zo nog een half uur doortypen op zaterdagavond vanuit mijn hutje (mét stroom gelukkig!), maar aangezien het nu al 10 uur is geweest en ik mijn ritme zogezegd wat moet gaan vervroegen, denk ik dat ik lekker mijn (overigens prima) bed in duik. Hopelijk kan ik dit verhaal een dezer dagen op internet zetten, want dat wordt wel lastig vrees ik... Ik heb al wat foto's gemaakt, wie weet lukt het om die er dan ook bij te zetten. Tot snel!

P.S. Op maandagochtend vanuit Piggs Peak: Internet vinden duurde even, maar het is gelukt! Weliswaar 35 km. verderop (= 3 kwartier hobbelen met een minibusje) en met vooroorlogse snelheden, dus of foto's uploaden gaat lukken betwijfel ik. Maar toch... ik kan mailen!:-D

P.S. 2: Ik heb zojuist ook een Swazi-simkaart aangeschaft, dus ben weer bereikbaar! Ga 'm straks activeren, dus nog even geduld... mijn nummer is in elk geval 268 657 2667 (het landnummer is 268, of daar nog ergens een 0 tussen moet weet ik niet... just try!)

(Vanwege de '5kb intervalverbinding' gepost door Paul)